علی زاهی. [ ع َ ی ِ ] ( اِخ ) ابن اسحاق بن خلف زاهی بغدادی. مکنی به ابوالقاسم. شاعر بود و در ابتدای دهه سوم ماه صفر سال 308 یا318 هَ. ق. متولد شد. و در ابتدای دهه سوم ماه جمادی الاَّخرة سال 352 هَ. ق. درگذشت و در مقابر قریش ( کاظمین فعلی ) دفن شد. وی سیف الدولةبن حمدان را مدح گفته است. و او را دیوان شعری است در چهار جلد که غالب اشعار آن در مدح اهل بیت است زیرا او از کسانی بودکه علناً شروع به مدح اهل بیت کردند. زاهی منسوب به «زاه » است که قریه ای است به نیشابور. ( از معجم المؤلفین از الوافی صفدی ج 12 ص 2 و اعیان الشیعه عاملی ج 41 ص 65 و فوائد الرضویة ج 1 ص 274 و هدیة العارفین بغدادی ج 1 ص 680 ) ( از الذریعه آقابزرگ طهرانی ج 9 ص 399 از ابن خلکان ج 1 ص 355 و کشف الظنون حاجی خلیفه ج 2 ص 93 و تاریخ بغداد ج 11 ص 350 و ریحانة الادب و مجالس المؤمنین ص 228 ). و نیز رجوع به زاهی ( علی بن... ) شود.
