علی رعینی. [ ع َ ی ِ رُع َ ] ( اِخ ) ابن مهدی بن محمدبن علی بن داودبن محمدبن عبداﷲبن محمدبن احمدبن عبدالقاهربن عبداﷲبن اغلب بن ابی الفوارس بن میمون حمیری رعینی زبیدی ، مکنّی به ابوالحسن. اولین تن از خوارج بنی مهدی در زبید. وی ابتدا از وعاظ و مرشدان به راه حق در تهامه یمن بود و اندک اندک بسیاری ازمردم به او گرویدند تا در سال 545 هَ. ق. گروه کثیری با وی بر امامت بیعت کردند و او برجبال صعود کرد و کسانی را که با وی صعود کردند «مهاجر» نامید. وی بارها به قرای تهامه حمله آورد و بسیاری از آن مناطق را تسخیر کرد. و بین او و حاتم بن عمران صاحب یمن جنگی سخت درگرفت. سرانجام به سال 554 هَ. ق. درگذشت و دو ماه پیش از وفاتش ، شهر زبید را ازدست متوکل علی اﷲ احمدبن سلیمان خارج ساخت. عقاید اوموافق عقیده خوارج بود و پیروانش را به مناسبت تهلیل بسیاری که می کردند «مهللة» نامیدند. جانشینان او تا سال 569 هَ. ق. بلاد تهامه و بعضی نواحی آن را درتصرف داشتند و در این سال به دست ایوبیان منقرض گشتند. ( از الاعلام زرکلی بنقل از بلوغ المرام ص 17 ) ( ازطبقات سلاطین اسلام ص 85 ) ( از معجم الانساب زامباور ص 182 ).
