علی دوست طغائی. [ ع َ ی ِ طُ ] ( اِخ ) وی و «اوزون حسن » در سال 888 هَ. ق. امارت اخسی و مرغینان را به عهده داشتند. و در الذریعه آمده است که وی نواده میرزا علیکه و شاعر بود و تخلص او «رفیقی » بوده است. و در تذکره حسینی او از معاصرین جامی شمرده شده است. رجوع به الذریعه آقابزرگ طهرانی ج 9 ص 756. مجالس النفائس میرعلیشیر ج 5 ص 111 و 383. تذکره حسینی ص 123. حبیب السیر چ خیام ج 4 ص 228 و سایر صفحات شود.
