[ویکی فقه] «اِبْن عُصْفُور، ابوالحسن علی بن مؤمن بن محمد بن عصفور اشبیلی حَصْرَمی» (۵۹۷- ۶۷۰ ق/ ۱۲۰۱- ۱۲۷۲ م)، نحوی، ادیب و شاعر بود.
«اِبْن عُصْفُور، ابوالحسن علی بن مؤمن بن محمد بن عصفور اشبیلی حَصْرَمی» (۵۹۷- ۶۷۰ ق/ ۱۲۰۱- ۱۲۷۲ م)، نحوی، ادیب و شاعر بود. وی در سال ۵۹۷ ق در اشبیلیه چشم به جهان گشود.
تحصیل و تدریس
وی نزد مشهورترین علمای عصر خود ابوالحسن دبّاج و ابوعلی شَلوبین به تحصیل نحو پرداخت. مدت ۱۰ سال در ملازمت شلوبین به سر برد و «الکتاب» سیبویه را نزد او خواند و پس از اختلافی که با او پیدا کرد، اشبیلیه را ترک گفت و به ترتیب در شهرهای شریش، شذونه، مالقه، لورقه و مرسیه مدتی اقامت گزید و به تدریس نحو پرداخت. او در مجالس درس خود که طالبان علم را از اطراف و اکناف اندلس به خود جذب کرده بود، «الکتاب» سیبویه، «الجمل» زجّاجی و «ایضاح» ابوعلی فارسی را از حفظ شرح و املاء می کرد. پس از چندی اندلس را به قصد شمال افریقا ترک کرد و در تونس رحل اقامت افکند و به خدمت امیر ابوعبدالله محمد بن زکریای هنتاتی ملقب به المستنصر بالله، که قبل از رسیدن به حکومت مدتی شاگرد او بود، درآمد و از خواص او شد. ابن عصفور پس از اقامتی کوتاه در تونس به همراه مخدوم خود راهی بجایه شد و سپس به تونس برگشت و از آنجا دوباره قصد اندلس کرد و به لورقه رفت و پس از آن، عازم غرب اندلس و سلا شد، اما دیری نپایید که به دعوت المستنصر بالله دوباره به تونس برگشت و تا آخر عمر نزد او ماند. بدین سان ملاحظه می کنیم که وی بیشتر عمر خود را در سفر گذرانید و در شهرهای مختلف نزد نخبگان علم و ادب دانش آموخت و شاگردان بسیاری تربیت کرد.
شاگردان
ابن سعید عَنْسی و ابوزکریا یحیی یفرینی (غبرینی) و احتمالاً ابوحیان غرناطی، از جمله شاگردان معروف او بوده اند.
دیدگاه ابن زبیر
...
«اِبْن عُصْفُور، ابوالحسن علی بن مؤمن بن محمد بن عصفور اشبیلی حَصْرَمی» (۵۹۷- ۶۷۰ ق/ ۱۲۰۱- ۱۲۷۲ م)، نحوی، ادیب و شاعر بود. وی در سال ۵۹۷ ق در اشبیلیه چشم به جهان گشود.
تحصیل و تدریس
وی نزد مشهورترین علمای عصر خود ابوالحسن دبّاج و ابوعلی شَلوبین به تحصیل نحو پرداخت. مدت ۱۰ سال در ملازمت شلوبین به سر برد و «الکتاب» سیبویه را نزد او خواند و پس از اختلافی که با او پیدا کرد، اشبیلیه را ترک گفت و به ترتیب در شهرهای شریش، شذونه، مالقه، لورقه و مرسیه مدتی اقامت گزید و به تدریس نحو پرداخت. او در مجالس درس خود که طالبان علم را از اطراف و اکناف اندلس به خود جذب کرده بود، «الکتاب» سیبویه، «الجمل» زجّاجی و «ایضاح» ابوعلی فارسی را از حفظ شرح و املاء می کرد. پس از چندی اندلس را به قصد شمال افریقا ترک کرد و در تونس رحل اقامت افکند و به خدمت امیر ابوعبدالله محمد بن زکریای هنتاتی ملقب به المستنصر بالله، که قبل از رسیدن به حکومت مدتی شاگرد او بود، درآمد و از خواص او شد. ابن عصفور پس از اقامتی کوتاه در تونس به همراه مخدوم خود راهی بجایه شد و سپس به تونس برگشت و از آنجا دوباره قصد اندلس کرد و به لورقه رفت و پس از آن، عازم غرب اندلس و سلا شد، اما دیری نپایید که به دعوت المستنصر بالله دوباره به تونس برگشت و تا آخر عمر نزد او ماند. بدین سان ملاحظه می کنیم که وی بیشتر عمر خود را در سفر گذرانید و در شهرهای مختلف نزد نخبگان علم و ادب دانش آموخت و شاگردان بسیاری تربیت کرد.
شاگردان
ابن سعید عَنْسی و ابوزکریا یحیی یفرینی (غبرینی) و احتمالاً ابوحیان غرناطی، از جمله شاگردان معروف او بوده اند.
دیدگاه ابن زبیر
...
wikifeqh: علی_بن_مؤمن