علی ببلاوی. [ ع َ ی ِ ب َ ] ( اِخ ) ابن محمدبن احمدبن محمدبن احمدبن معوض حسینی ببلاوی مالکی ادریسی اشعری. وی در رجب سال 1251 هَ. ق. در «ببلاو» یکی از قرای تابع «دیروط» از استان «اسیوط» در مصر متولد شد. و تحصیلات خود را در ازهر انجام داد. از جمله استادان او محمد صاوی و انبابی و منصور کساب و شیخ علیش بوده اند.سپس در دارالکتب خدیویه به کار پرداخت و آنگاه به سمت نقیب اشراف در دیار مصر منصوب شد و سرانجام به ریاست جامع ازهر تعیین گردید و آنگاه از این سمت استعفا داد و در سوم ذیقعده سال 1323 هَ. ق. درگذشت. اوراست : 1 - الانوار الحسینیة علی رسالة المسلسل الامیریة، در حدیث. 2 - رسالة فیما یتعلق بلیلة النصف من شهر شعبان. ( از معجم المؤلفین ج 7 ص 182 ). صاحب معجم المؤلفین به مآخذ ذیل نیز اشاره کرده است : تراجم اعیان القرن الثالث عشر احمد تیمور ص 81. معجم المطبوعات سرکیس ص 522. فهرس الخدیویة ج 1 ص 274. الاعلام الشرقیه مجاهدج 2 ص 140. ایضاح المکنون بغدادی ج 1 ص 143. التاریخ الحسینی محمود ببلاوی ص 57. لمحة فی تاریخ الازهر علی عبدالواحد وافی ص 90. فهرس الازهریة ج 1 ص 295 و ج 2 ص 260.
