علی ابراهیمی ( ۱۳۲۰ – ۱۳۹۹ ) ساختمان ساز و پیمانکار ایرانی–آمریکایی بود.
علی ابراهیمی در ۱۳ اردیبهشت ۱۳۲۰ در سبزوار متولد شد. پدر و مادرش از بزرگان و اعیان شهر بودند. پدرش از خانواده ای ملّاک بود و مادرش از خاندانی تاجر. برادران رضایی دایی هایش بودند. علی تنها پسر خانواده بود و دو خواهر داشت. ۱۲ ساله بود که به اصرار خود به تهران رفت تا در دبیرستان البرز تحصیل کند. در درس هایش موفق بود. به گفتهٔ خودش، «هیچ وقت بهترین دانش آموز کلاس نبود، ولی همیشه جزو خوب ها بود». به ریاضی، تاریخ، و ورزش علاقه داشت.
... [مشاهده متن کامل]
در ۱۸ سالگی ( ۱۳۳۸ شمسی / ۱۹۵۹ میلادی ) به آمریکا رفت. در کالج دیویس و الکینز متعلق به کلیسای پرسبیتری در ویرجینیای غربی ثبت نام کرد. یک سال بعد آنجا را ترک کرد و در دانشگاه مریلند در رشتهٔ مهندسی عمران ثبت نام کرد. مخارجش را بیشتر از طریق کمک والدینش تأمین می کرد ولی آموزش کشتی فرنگی، کار در شهربازی و رستوران جزو اولین مشاغلش بودند. در همان سال اول رفتنش به آمریکا با یک دختر آمریکایی غیرمسلمان به نام سسیلیا ازدواج کرد ولی این موضوع را از والدینش مخفی نگه داشت. در تابستان ۱۳۴۳ برای مدتی کوتاه به ایران بازگشت و چون دید تغییرات شگرفی در وضع مملکت و اقتصاد و مدرن سازی آن در جریان است، به فکر بازگشت دائم به ایران افتاد. در پی بازگشتش به آمریکا به سازماندهی یک گروه از دانشجویان ایرانی پرداخت که برخلاف جو زمانه حامی محمدرضا پهلوی بودند. در ۱۹۶۵ میلادی فارغ التحصیل شد و در کمیسیون راه سازی ایالت مریلند مشغول به کار شد. در ۱۹۶۷ از دانشگاه کاتولیک آمریکا در واشینگتن دی سی مدرک کارشناسی ارشد طراحی شهری گرفت و همان سال شغلی مهندسی در کالیفرنیا یافت و به غرب آمریکا رفت. از شغلش راضی ولی از زندگی شخصی اش ناراضی بود.
در ۱۹۶۸ میلادی ( ۱۳۴۷ شمسی ) بالاخره به ایران بازگشت ولی به کسب وکار دایی هایش نپیوست و خواست مستقل باشد. نتوانست نزد مجید اعلم، بزرگ ترین پیمانکار ایران، شغلی بیاید و نزد حمید قدیمی در شیراز رفت. پس از یک سال، تصمیم گرفت پیش یکی از دایی هایش، محمود رضایی، کار کند. کارهای ساختمانی و راه سازی معدن مس سرچشمه را بر عهده گرفت. تصمیم ناگهانی دولت مبنی بر ملی سازی معادن علی رغم تعهدات قبلی، چشمانش را نسبت به فساد و سوءمدیریت در اقتصاد ایران گشود. با این همه، کار کردن در سیستم را هنوز بهترین گزینه می دانست. با شراکت اکبر لاری شرکت ساختمانی «گسترش مسکن» را تأسیس کرد و به ساخت مسکن و راه و آشیانه و فرودگاه پرداخت. به گفتهٔ خودش با شرافت و صداقت کار می کردند و فقط یک بار رشوه گرفتند. طی مذاکرات با جنرال موتورز طرح ساخت خانه های پیش ساخته را پیش بردند و همزمان سعی کردند خرید مسکن مشابه سیستم فنی می در آمریکا را در ایران پیاده کنند. در ۱۳۵۵ شرکت شامل دو بخش بود: مسکن و ساخت وساز. ابراهیمی مسئولیت بخش مسکن را برعهده داشت. شرکت، پیش از برهم خوردن شراکت ابراهیمی و لاری، ۶۰ مهندس و صدها تکنسین از کشورهای خارجی ازجمله کره جنوبی و تایوان در استخدام داشت و صاحب ماشین آلاتی به ارزش ۵۰ میلیون دلار بود. در ۱۳۵۴ همسر نخستش به همراه سه فرزندشان ( شاهین، سسیلیا، و کریستینا ) ایران را به مقصد آمریکا ترک کرد و طلاق گرفت. ابراهیمی در ۱۳۵۶ با زن آمریکایی دیگری به نام مارجوری سوزان ازدواج کرد و از او صاحب یک دختر و یک پسر به نام های آنجلا و رضا شد.
علی ابراهیمی در ۱۳ اردیبهشت ۱۳۲۰ در سبزوار متولد شد. پدر و مادرش از بزرگان و اعیان شهر بودند. پدرش از خانواده ای ملّاک بود و مادرش از خاندانی تاجر. برادران رضایی دایی هایش بودند. علی تنها پسر خانواده بود و دو خواهر داشت. ۱۲ ساله بود که به اصرار خود به تهران رفت تا در دبیرستان البرز تحصیل کند. در درس هایش موفق بود. به گفتهٔ خودش، «هیچ وقت بهترین دانش آموز کلاس نبود، ولی همیشه جزو خوب ها بود». به ریاضی، تاریخ، و ورزش علاقه داشت.
... [مشاهده متن کامل]
در ۱۸ سالگی ( ۱۳۳۸ شمسی / ۱۹۵۹ میلادی ) به آمریکا رفت. در کالج دیویس و الکینز متعلق به کلیسای پرسبیتری در ویرجینیای غربی ثبت نام کرد. یک سال بعد آنجا را ترک کرد و در دانشگاه مریلند در رشتهٔ مهندسی عمران ثبت نام کرد. مخارجش را بیشتر از طریق کمک والدینش تأمین می کرد ولی آموزش کشتی فرنگی، کار در شهربازی و رستوران جزو اولین مشاغلش بودند. در همان سال اول رفتنش به آمریکا با یک دختر آمریکایی غیرمسلمان به نام سسیلیا ازدواج کرد ولی این موضوع را از والدینش مخفی نگه داشت. در تابستان ۱۳۴۳ برای مدتی کوتاه به ایران بازگشت و چون دید تغییرات شگرفی در وضع مملکت و اقتصاد و مدرن سازی آن در جریان است، به فکر بازگشت دائم به ایران افتاد. در پی بازگشتش به آمریکا به سازماندهی یک گروه از دانشجویان ایرانی پرداخت که برخلاف جو زمانه حامی محمدرضا پهلوی بودند. در ۱۹۶۵ میلادی فارغ التحصیل شد و در کمیسیون راه سازی ایالت مریلند مشغول به کار شد. در ۱۹۶۷ از دانشگاه کاتولیک آمریکا در واشینگتن دی سی مدرک کارشناسی ارشد طراحی شهری گرفت و همان سال شغلی مهندسی در کالیفرنیا یافت و به غرب آمریکا رفت. از شغلش راضی ولی از زندگی شخصی اش ناراضی بود.
در ۱۹۶۸ میلادی ( ۱۳۴۷ شمسی ) بالاخره به ایران بازگشت ولی به کسب وکار دایی هایش نپیوست و خواست مستقل باشد. نتوانست نزد مجید اعلم، بزرگ ترین پیمانکار ایران، شغلی بیاید و نزد حمید قدیمی در شیراز رفت. پس از یک سال، تصمیم گرفت پیش یکی از دایی هایش، محمود رضایی، کار کند. کارهای ساختمانی و راه سازی معدن مس سرچشمه را بر عهده گرفت. تصمیم ناگهانی دولت مبنی بر ملی سازی معادن علی رغم تعهدات قبلی، چشمانش را نسبت به فساد و سوءمدیریت در اقتصاد ایران گشود. با این همه، کار کردن در سیستم را هنوز بهترین گزینه می دانست. با شراکت اکبر لاری شرکت ساختمانی «گسترش مسکن» را تأسیس کرد و به ساخت مسکن و راه و آشیانه و فرودگاه پرداخت. به گفتهٔ خودش با شرافت و صداقت کار می کردند و فقط یک بار رشوه گرفتند. طی مذاکرات با جنرال موتورز طرح ساخت خانه های پیش ساخته را پیش بردند و همزمان سعی کردند خرید مسکن مشابه سیستم فنی می در آمریکا را در ایران پیاده کنند. در ۱۳۵۵ شرکت شامل دو بخش بود: مسکن و ساخت وساز. ابراهیمی مسئولیت بخش مسکن را برعهده داشت. شرکت، پیش از برهم خوردن شراکت ابراهیمی و لاری، ۶۰ مهندس و صدها تکنسین از کشورهای خارجی ازجمله کره جنوبی و تایوان در استخدام داشت و صاحب ماشین آلاتی به ارزش ۵۰ میلیون دلار بود. در ۱۳۵۴ همسر نخستش به همراه سه فرزندشان ( شاهین، سسیلیا، و کریستینا ) ایران را به مقصد آمریکا ترک کرد و طلاق گرفت. ابراهیمی در ۱۳۵۶ با زن آمریکایی دیگری به نام مارجوری سوزان ازدواج کرد و از او صاحب یک دختر و یک پسر به نام های آنجلا و رضا شد.
