علک خای

لغت نامه دهخدا

علک خای. [ ع ِ ] ( نف مرکب ) آنکه علک خاید. || ژاژخا و هرزه لا. || ماده خر دندان بهم ساینده در دیدن خر نر :
ز خرسپوزی من علک خای گردد خر
نه کَه ْ خورد نه سبوس و نه جو نه آب و گیا.
سوزنی.

فرهنگ فارسی

( علک خا ی ) ۱ - آن که علف خاید . ۲ - ژاژ خا هرزه درا . ۲ - ماده خری که به هنگام دیدن خر نر دندان به هم ساید .

فرهنگ عمید

۱. علک خاینده، کسی که صمغ می جود.
۲. [مجاز] بیهوده گو، ژاژخای.

پیشنهاد کاربران

بپرس