علک البطم. [ ع ِ کُل ْ ب ُ ] ( ع اِ مرکب ) به فارسی سقز و به اصفهانی قندرون نامند. و آن صمغ درخت بطم است. در آخر دوم گرم و خشک و محلّل و ملطف و مدرّ بول و مقوی هاضمه ، و به اتفاق حکمای یونان و روم در جمیع افعال بهتر از مصطکی است. و خوردن آن با عسل جهت زخمهای باطنی ، و با سندروس و زرده تخم مرغ نیم برشته جهت شکستگی اعضاء بهتر از مومیایی است. و چون یک وقیه از آن را با دو وقیه پیه گرده بز مخلوط کرده و دو سه شب وقت خواب بخورند جهت خفقان و سرفه رطبی مفید است. و ضماد آن برای کجی ناخن و درد اعضا و شقاق مزمن مفید است ، مخصوصاً اگر با قدری شنجرف آمیخته باشد.و تضمید علک البطم جهت تنقیه زخمها و گوشت آوردن و جذب خار و پیکان و رطوبات غایره از بدن ، و با روغن زیتون جهت تحلیل ورمها و شکاف عضل و قوی کردن عصب نافع است. و خاییدن آن جهت بلغم دماغی و تحلیل رطوبت معده و پاک کردن حلق از اخلاط لزج مفید است. اما برای محرورین و گرم مزاجان مضر است ، و دوای آن سکنجبین است.و گویند اعصاب را نیز مضر است و مصلح آن عسل است. ( از تحفه حکیم مؤمن ) و نیز رجوع به صمغالبطم شود.
فرهنگ فارسی
بفارسی سقز و باصفهانی قندرون نامند و آن صمغ درخت بطم است در آخر دوم گرم و خشک و محلل و ملطف و مد ربول و مقوی هاضمه و باتفاق حکمای یونان و روم در جمیع افعال بهتر از مصطکی است
