عَلَوی رازی، سید نصیرالدین ( ـ بغداد ۶۱۷ق)
دولتمرد ایرانی در دربار خلافت عباسی. علوی در مازندران زاده شد و در ری پرورش یافت و از کودکی به فراگیری ادبیات روی آورد و سپس به مطالعه در کارهای دیوانی پرداخت. در آغاز کار دیوانی، نیابت عز الدین مرتضی قمی، نقیب علویان ایران، را به عهده داشت. پس از آن که عز الدین را علاء الدین محمد خوارزمشاه کشت، سید نصیر الدین با شرف الدین محمد، پسر عزالدین، به بغداد گریخت. در بغداد الناصرلدین الله، خلیفۀ عباسی، که از دانایی و خردمندی نصیر الدین آگاهی یافت وی را به خود نزدیک کرد و در کارها با او مشورت می کرد. در ۵۹۲ق، ناصر او را به نیابت وزارت برگزید و در ذیحجۀ ۶۰۲ق، به مقام وزارت برکشید. نصیر الدین با کفایت و کاردانی، دستگاه دیوانی خلافت را اداره می کرد، اما چون مواجب برخی از بزرگان دربار را برید و به پشت گرمی خلیفه به غلامان درگاه و مقربان ناصر عباسی بی اعتنایی کرد و آن ها را از خود رنجاند، به دستور خلیفه خانۀ او را محاصره و در ۸ ذیحجۀ ۶۰۴ق، از وزارت برکنار کردند. اما چون سید نصیر الدین، وزیری درست کار و خیراندیش بود، خلیفه به جان او تعرض نکرد، بلکه سرایی نیکو در نزدیکی خود به او داد و نصیر الدین تا هنگامی که زنده بود با احترام در بغداد زیست.
دولتمرد ایرانی در دربار خلافت عباسی. علوی در مازندران زاده شد و در ری پرورش یافت و از کودکی به فراگیری ادبیات روی آورد و سپس به مطالعه در کارهای دیوانی پرداخت. در آغاز کار دیوانی، نیابت عز الدین مرتضی قمی، نقیب علویان ایران، را به عهده داشت. پس از آن که عز الدین را علاء الدین محمد خوارزمشاه کشت، سید نصیر الدین با شرف الدین محمد، پسر عزالدین، به بغداد گریخت. در بغداد الناصرلدین الله، خلیفۀ عباسی، که از دانایی و خردمندی نصیر الدین آگاهی یافت وی را به خود نزدیک کرد و در کارها با او مشورت می کرد. در ۵۹۲ق، ناصر او را به نیابت وزارت برگزید و در ذیحجۀ ۶۰۲ق، به مقام وزارت برکشید. نصیر الدین با کفایت و کاردانی، دستگاه دیوانی خلافت را اداره می کرد، اما چون مواجب برخی از بزرگان دربار را برید و به پشت گرمی خلیفه به غلامان درگاه و مقربان ناصر عباسی بی اعتنایی کرد و آن ها را از خود رنجاند، به دستور خلیفه خانۀ او را محاصره و در ۸ ذیحجۀ ۶۰۴ق، از وزارت برکنار کردند. اما چون سید نصیر الدین، وزیری درست کار و خیراندیش بود، خلیفه به جان او تعرض نکرد، بلکه سرایی نیکو در نزدیکی خود به او داد و نصیر الدین تا هنگامی که زنده بود با احترام در بغداد زیست.