عَلَم کِشی یا علامت کِشی، نوعی آئین نمایشی برای سوگواری در مناسبت های مذهبی شیعیان است. در این آئین، یک یا تعدادی علم عزاداری در معابر گردانده می شود. علم کشی در ایران بیشتر در روز تاسوعا و روز عاشورا به عنوان بخشی از سوگواری محرم انجام می گیرد. معمولاً در صبح و ظهر عاشورا، علم های عزا در پیشاپیش هیئت های عزاداری به نمایش در می آید و در کوچه خیابان یک محله گردانده می شود. استفاده از علم در عزاداری های تشیع دارای فراز و فرودهایی بوده و موافقان و مخالفانی دارد.
... [مشاهده متن کامل]
عَلَم یا علامت وسیله ای چوبی یا فلزی یا ترکیبی از این دو است که در اندازه های مختلف تولید می شود. علم دارای بخش ها و نمادهای مختلفی است. امروزه علامت های عزاداری عمدتاً از فلزات ساخته می شوند و تیغه های فلزی انعطاف پذیر در آن ها به صورت عمودی بر روی یک پایه فلزی قرار گرفته اند. به هنگام حرکت یا وزش باد تیغه ها از حالت سکون خارج می شوند و به علم جلوه بیشتری می دهند.
امروزه علامت کشی هم زمان با حرکت دسته های عزاداری زنجیرزنی و سینه زنی در روزهایی مانند تاسوعا، عاشورا و اربعین مشاهده می شود. جایگاه علامت ها عمدتاً بعد از بیرق های هیئت و قبل از دسته های زنجیرزن و سینه زن است. علامت های کوچک تا متوسط توسط افراد دارای توانایی جسمی حمل می شوند و علامت های خیلی بزرگ بر روی چرخ مخصوص حرکت داده می شوند. علامت ها در گذشته کوچکتر بوده اند و به راحتی حمل می شده اند. اما امروزه حمل علامت های سنگین معمولاً به سختی و با کندی صورت می گیرد و نیاز به تعدادی افراد آماده برای این کار است. معمولاً افراد جوان و دارای فیزیک بدنی مناسب به انجام این کار اشتیاق نشان می دهند. فردی که علامت را حمل می کند علمدار نامیده می شود. علمدار کمربند مخصوص حمل علم بر خود می بندد که از جنس چرم است و بر روی کمر و شانه ها محکم می شود. این کمربند دارای فضایی برای قرار گرفتن پایه علم است. با قرار گرفتن فرد آماده علم کشی در پشت علم، سایر علمداران علم را به صورت گروهی از پایه برداشته و بر روی کمربند علمدار سوار می کنند. علمدار بسته به توانایی و مهارت خود و نیز سنگینی و حجم علم، آن را از چند گام تا مسافتی قابل ملاحظه حمل می کند. با مشاهده آثار خستگی در علمدار، فرد دیگری به همین ترتیب به عنوان علمدار بعدی عمل می کند. در میادین و محل های اجتماع ممکن است کارهای نمایشی ویژه ای با علامت انجام گیرد که بیشتر به صورتهای زیر است:
... [مشاهده متن کامل]
عَلَم یا علامت وسیله ای چوبی یا فلزی یا ترکیبی از این دو است که در اندازه های مختلف تولید می شود. علم دارای بخش ها و نمادهای مختلفی است. امروزه علامت های عزاداری عمدتاً از فلزات ساخته می شوند و تیغه های فلزی انعطاف پذیر در آن ها به صورت عمودی بر روی یک پایه فلزی قرار گرفته اند. به هنگام حرکت یا وزش باد تیغه ها از حالت سکون خارج می شوند و به علم جلوه بیشتری می دهند.
امروزه علامت کشی هم زمان با حرکت دسته های عزاداری زنجیرزنی و سینه زنی در روزهایی مانند تاسوعا، عاشورا و اربعین مشاهده می شود. جایگاه علامت ها عمدتاً بعد از بیرق های هیئت و قبل از دسته های زنجیرزن و سینه زن است. علامت های کوچک تا متوسط توسط افراد دارای توانایی جسمی حمل می شوند و علامت های خیلی بزرگ بر روی چرخ مخصوص حرکت داده می شوند. علامت ها در گذشته کوچکتر بوده اند و به راحتی حمل می شده اند. اما امروزه حمل علامت های سنگین معمولاً به سختی و با کندی صورت می گیرد و نیاز به تعدادی افراد آماده برای این کار است. معمولاً افراد جوان و دارای فیزیک بدنی مناسب به انجام این کار اشتیاق نشان می دهند. فردی که علامت را حمل می کند علمدار نامیده می شود. علمدار کمربند مخصوص حمل علم بر خود می بندد که از جنس چرم است و بر روی کمر و شانه ها محکم می شود. این کمربند دارای فضایی برای قرار گرفتن پایه علم است. با قرار گرفتن فرد آماده علم کشی در پشت علم، سایر علمداران علم را به صورت گروهی از پایه برداشته و بر روی کمربند علمدار سوار می کنند. علمدار بسته به توانایی و مهارت خود و نیز سنگینی و حجم علم، آن را از چند گام تا مسافتی قابل ملاحظه حمل می کند. با مشاهده آثار خستگی در علمدار، فرد دیگری به همین ترتیب به عنوان علمدار بعدی عمل می کند. در میادین و محل های اجتماع ممکن است کارهای نمایشی ویژه ای با علامت انجام گیرد که بیشتر به صورتهای زیر است:
