علم الدین عراقی. [ ع َ ل َمُدْ دی ن ِ ع ِ ] ( اِخ ) عبدالکریم بن علی بن عمر شافعی انصاری حافظ. وی از علمای بزرگ شافعی در قرن هشتم هجری بود. در فقه و اصول و تفسیر و حساب و علوم عربی مهارت داشت و دارای حسن خط نیز بود. در مدرسه منصوریه نیز بعد از بهاءالدین بن نحاس درس تفسیر میگفت ، و اکثر طلاب علوم دیار مصر از وی استفاده کرده اند. در اواخر عمر نابینا شد و در سال 704 هَ. ق. درگذشت. ازتألیفات اوست : 1- الانتصار للزمخشری من ابن المنیر، در کشف الظنون این کتاب را غیر از کتاب الانصاف دانسته است. 2- الانصاف ، که حکم بین کشاف و انتصاف است. احمدبن محمدبن منیر اسکندری کتابی بنام الانتصاف برای مناقشه و مجادله با کشاف زمخشری تألیف کرده است و علم الدین ، کتاب انصاف را بمنظور محاکمه مابین دو کتاب کشاف و انتصاف تألیف کرد. 3- تفسیر قرآن که به تفسیر عراقی مشهور است. ( از ریحانة الادب ج 3 ص 116 از کشف الظنون و الدرر الکامنة ج 2 ص 399 و طبقات الشافعیة ج 6ص 29 و لغات تاریخیه و جغرافیة احمد رفعت ج 5 ص 74 ).
فرهنگ فارسی
عبدالکرمی بن علی بن عمر شافعی انصاری حافظ وی از علمای بزرگ شافعی در قرن هشتم هجری بود و در فقه و اصول و تفسیر و حساب و علوم عربی مهارت داشت و دارای حسن خط نیز بود در مدرسه منصوریه نیز بعد از بهائ الدین بن نحاس درس تفسیر میگفت و اکثر طلاب علوم دیار مصر از وی استفاده کرده اند در اواخر عمر نابینا شد و در سال ۷٠۴ قمری درگذشت
