علم الدین اندلسی. [ ع َ ل َ مُدْ دی ن ِاَ دُ ل ُ ] ( اِخ ) قاسم بن احمدبن موفق ، مکنی به ابومحمد و ملقب به نجم الدین. وی از ائمه نحو و علوم عربی و فقه و اصول و منطق و فلسفه است ، بخصوص در علم تجوید و قرائت دستی توانا داشت. یاقوت حموی در سال 618هَ. ق. در حلب با وی ملاقات کرد و از او استفاده های علمی بسیار برد. ولادت او در 561 است اما سال وفاتش معلوم نیست. از تألیفات اوست : 1- شرح قصیده شاطبی.2- شرح المفصل ، در ده جلد. 3- شرح مقدمه جزولی. ( از ریحانة الادب ج 3 ص 116 از معجم الادباء ج 16 ص 234 ).
