علامه ضیاءالدین

[ویکی نور] سید ضیاءالدین علامه اصفهانی در حدود سال 1290ش (1330ق) در اصفهان و در خاندانی عالم به دنیا آمد.
وی در نوجوانی بر اثر عشق وافر به تحصیل، به فراگیری علوم اسلامی پرداخت.
وی در نجف از دروس خارج آیات عظام: سید عبدالهادی شیرازی، سید محسن حکیم، سید محمود شاهرودی و سید ابوالقاسم خویی و دیگران استفاده برد و از آنان اجازه اجتهاد و روایت گرفت. وی در نجف بر اثر ملازمت و تماس دائم با محقق فرزانه، آقا بزرگ تهرانی و استفاده از محضر او در فنون کتاب شناسی و رجال موفق به نوشتن آثار ارزشمندی گردید. استاد علامه پس از ده سال توقف در نجف به اصفهان بازگشت و به انجام امور دینی و حل مشکلات مردم همت گماشت.
انتشار هفته نامه ندای دین در اصفهان در دوران دکتر مصدق، مبارزه با بهائیان، پیوستن به جرگه فداییان اسلام و نیز سخنرانی های آتشین علیه دستگاه حاکم و انتقاد از اوضاع زمان، از جمله فعالیت های سیاسی و اجتماعی ایشان بوده است. این فعالیت ها عکس العمل رژیم را به دنبال آورد و با فشارهایی که به ایشان وارد گردید، در 37 سالگی مجبور به مهاجرت به عتبات عالیات شد.
از ایشان آثار متعددی بر جای مانده که برخی از آن ها از این قرارند:
وی سرانجام در 10 بهمن 1377 برابر با 14 شوال 1419 بر اثر شدت بیماری در 87 سالگی چشم از جهان فروبست و پس از تشییعی با شکوه، در جوار مزار علامه مجلسی به خاک سپرده شد.