علائم و نشانه های اچ آی وی/ایدز. مراحل عفونت HIV عبارتند از عفونت حاد، دوره نهفتگی و ایدز[ ۱] [ ۲] عفونت حاد برای چند هفته به طول می انجامد و علائمی مانند تب، لنفادنوپاتی، فارنژیت، راش، درد عضله، ناراحتی و گلودرد به همراه دارد. دوره نهفتگی بدون علائم یا با علائم کم است و بسته به فرد، از دو هفته تا بیست سال ممکن است طول بکشد. مرحله آخر HIV ( ایدز ) زمانی معنی پیدا می کند که شمار سلول های CD4+ T به کمتر از ۲۰۰ سلول در هر میکرولیتر برسد یا بیماری های خاص مرتبط با عفونت HIV رخ دهد.
دوره اولیه HIV، عفونت حاد HIV یا سندرم حاد ویروسی نامیده می شود. [ ۱] بسیاری از افراد ۲ تا ۴ هفته پس از در معرض قرار گرفتن این بیماری، دچار بیماری هایی مانند شبه آنفلوآنزا یا مونونوکلئوز می شوند و برخی دیگر هم هیچ نشانه قابل توجهی در آن ها دیده نمی شود. [ ۴] [ ۵] علائم در ۴۰ تا ۹۰ درصد موارد رخ می دهد و معمولاً شامل تب، لنفادنوپاتی، فارنژیت، خارش پوست، سردرد و/یا زخم دهان و اندام تناسلی می شود. [ ۵] خارش پوست که در ۲۰ تا ۵۰ درصد موارد رخ می دهد، خود را بر روی بالاتنه نشان می دهد و به شکل لکه های نوک تیز می باشد. [ ۶] همچنین در این مرحله برخی از افراد دچار عفونت های فرصت طلب می شوند. ممکن است در دستگاه گوارش علائمی مانند تهوع، استفراغ یا اسهال رخ دهد، و همچنین علائم عصبی نوروپاتی محیطی یا سندرم گیلان باره. [ ۵] طول دوره این علائم متفاوت است، اما معمولاً یک یا دو هفته می باشد. [ ۵] اختلالات شناختی مرتبط با ایدز، مجموعه اختلالات شناختی - عصبی مرتبط با عفونت اپچ ای وی و بیماری ایدز است که معمولاً پس از سال ها آلودگی به ویروس HIV و عفونت، روی می دهند.
با توجه به اینکه این علائم آنچنان خاص نیستند، اغلب به عنوان نشانه هایی از عفونت HIV شناخته نمی شوند. حتی مواردی که توسط یک دکتر خانوادگی یا یک بیمارستان دیده می شود اغلب یا بسیاری از بیماری های شایع عفونی با علائمی مشترک با آن اشتباه می شود. بنابراین، توصیه می شود که به بیماران دارای تب توجیه ناپذیر است تذکر داده شود که ممکن است دارای عفونت HIV باشند و خطر ابتلا به این عفونت در آن ها وجود دارد. [ ۵]
پس از علائم اولیه، بیمار وارد مرحله ای به نام دوره نهفتگی یا HIV بی نشانه یا HIV مزمن می شود. [ ۲] این مرحله از HIV می تواند بدون هیچ گونه درمانی از حدود سه سال[ ۷] تا بیش از ۲۰ سال[ ۸] ( به طور متوسط حدود هشت سال ) [ ۹] به طول بینجامد. اگرچه معمولاً در ابتدای بیماری هیچ علائمی مشاهده نمی شود یا علامت های خیلی کمی دیده می شود، اما در نزدیکی پایان این مرحله بسیاری از افراد دچار تب، کاهش وزن، مشکلات گوارشی و دردهای عضلانی می شوند. [ ۲] همچنین ۵۰ تا ۷۰ درصد از افراد دچار لنفادنوپاتی ماندگار می شوند، بطوری که چند گروه از غدد لنفاوی ( به جز در کشاله ران ) به مدت بیش از سه تا شش ماه بدون هیچ درد و به طور توجیه ناپذیری بزرگ می شود. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدوره اولیه HIV، عفونت حاد HIV یا سندرم حاد ویروسی نامیده می شود. [ ۱] بسیاری از افراد ۲ تا ۴ هفته پس از در معرض قرار گرفتن این بیماری، دچار بیماری هایی مانند شبه آنفلوآنزا یا مونونوکلئوز می شوند و برخی دیگر هم هیچ نشانه قابل توجهی در آن ها دیده نمی شود. [ ۴] [ ۵] علائم در ۴۰ تا ۹۰ درصد موارد رخ می دهد و معمولاً شامل تب، لنفادنوپاتی، فارنژیت، خارش پوست، سردرد و/یا زخم دهان و اندام تناسلی می شود. [ ۵] خارش پوست که در ۲۰ تا ۵۰ درصد موارد رخ می دهد، خود را بر روی بالاتنه نشان می دهد و به شکل لکه های نوک تیز می باشد. [ ۶] همچنین در این مرحله برخی از افراد دچار عفونت های فرصت طلب می شوند. ممکن است در دستگاه گوارش علائمی مانند تهوع، استفراغ یا اسهال رخ دهد، و همچنین علائم عصبی نوروپاتی محیطی یا سندرم گیلان باره. [ ۵] طول دوره این علائم متفاوت است، اما معمولاً یک یا دو هفته می باشد. [ ۵] اختلالات شناختی مرتبط با ایدز، مجموعه اختلالات شناختی - عصبی مرتبط با عفونت اپچ ای وی و بیماری ایدز است که معمولاً پس از سال ها آلودگی به ویروس HIV و عفونت، روی می دهند.
با توجه به اینکه این علائم آنچنان خاص نیستند، اغلب به عنوان نشانه هایی از عفونت HIV شناخته نمی شوند. حتی مواردی که توسط یک دکتر خانوادگی یا یک بیمارستان دیده می شود اغلب یا بسیاری از بیماری های شایع عفونی با علائمی مشترک با آن اشتباه می شود. بنابراین، توصیه می شود که به بیماران دارای تب توجیه ناپذیر است تذکر داده شود که ممکن است دارای عفونت HIV باشند و خطر ابتلا به این عفونت در آن ها وجود دارد. [ ۵]
پس از علائم اولیه، بیمار وارد مرحله ای به نام دوره نهفتگی یا HIV بی نشانه یا HIV مزمن می شود. [ ۲] این مرحله از HIV می تواند بدون هیچ گونه درمانی از حدود سه سال[ ۷] تا بیش از ۲۰ سال[ ۸] ( به طور متوسط حدود هشت سال ) [ ۹] به طول بینجامد. اگرچه معمولاً در ابتدای بیماری هیچ علائمی مشاهده نمی شود یا علامت های خیلی کمی دیده می شود، اما در نزدیکی پایان این مرحله بسیاری از افراد دچار تب، کاهش وزن، مشکلات گوارشی و دردهای عضلانی می شوند. [ ۲] همچنین ۵۰ تا ۷۰ درصد از افراد دچار لنفادنوپاتی ماندگار می شوند، بطوری که چند گروه از غدد لنفاوی ( به جز در کشاله ران ) به مدت بیش از سه تا شش ماه بدون هیچ درد و به طور توجیه ناپذیری بزرگ می شود. [ ۱]
