عُقَیلیان ( عربی: العقیلیون ) دودمانی بودند که در مناطق جزیره، عراق و شمال شام فرمانروایی داشتند.
بنی عقیل شاخه ای از بزرگترین قبیله عربی یکی از پنج طایفه تشکیل دهنده قبیله بنی کعب است که خود این قبیله از قبیله بزرگ مضر جدا می شود. برخی از شاخه های این قبیله پس از پذیرش اسلام، در سوریه و عراق و حتی در شمال آفریقا و اسپانیا هم منتشر شدند و در ابتدای خلافت عباسیان، عراق مملو از مردم بنی عقیل بود. عقیلیانی که در سوریه و عراق در سده ۴ق فرمانروایی می کردند، ابتدا به حکومت نیرومند حمدانیان جزیه می پرداختند. پس از فروپاشی حمدانیان پرچم استقلال برافراشتند ولی آل بویه آنان را بیرون راندند.
... [مشاهده متن کامل]
گمان می شود که عقیلیان یک سلسله کاملاً بدوی غارتگر نبودند، بلکه دست کم برخی از مشخصات و الگوهای نظام مملکتداری عباسیان را در فرمانروایی خود رواج دادند. تمایلات شیعی و موقعیت های نظامی این امرا که بر راه هایی که به سمت باختر به دیاربکر و آناطولی می رفت نظارت داشتند، آنان را مواجه با سلجوقیان سنی مذهب و توسعه طلب ساخت.
بنی عقیل شاخه ای از بزرگترین قبیله عربی یکی از پنج طایفه تشکیل دهنده قبیله بنی کعب است که خود این قبیله از قبیله بزرگ مضر جدا می شود. برخی از شاخه های این قبیله پس از پذیرش اسلام، در سوریه و عراق و حتی در شمال آفریقا و اسپانیا هم منتشر شدند و در ابتدای خلافت عباسیان، عراق مملو از مردم بنی عقیل بود. عقیلیانی که در سوریه و عراق در سده ۴ق فرمانروایی می کردند، ابتدا به حکومت نیرومند حمدانیان جزیه می پرداختند. پس از فروپاشی حمدانیان پرچم استقلال برافراشتند ولی آل بویه آنان را بیرون راندند.
... [مشاهده متن کامل]
گمان می شود که عقیلیان یک سلسله کاملاً بدوی غارتگر نبودند، بلکه دست کم برخی از مشخصات و الگوهای نظام مملکتداری عباسیان را در فرمانروایی خود رواج دادند. تمایلات شیعی و موقعیت های نظامی این امرا که بر راه هایی که به سمت باختر به دیاربکر و آناطولی می رفت نظارت داشتند، آنان را مواجه با سلجوقیان سنی مذهب و توسعه طلب ساخت.
