عقدکنان

سفره عقد
جشنی که پیش از عروسی، به هنگام جاری شدنِ خطبۀ عقد برگزار کنند. درگذشته خانوادۀ داماد اسباب عقد، مانند رخت و لباس عروس و آینه و چراغ و خوانچۀ اسپند را به خانۀ عروس می فرستاد. روز پیش از مجلس عقدکنان، دختر با جمعی از خویشان نزدیک خود به حمام می رفت که آن را حمام عقدکنان می نامیدند. در صبحِ روز عقد، عروس را آرایش می کردند. مراسمِ عقد، مگر در ماه رمضان، غروب برگزار می شد. مردان در اتاقی که خطبۀ عقد جاری می شد حضور نمی یافتند. در جایگاه نشستنِ عروس و داماد، زنانی از دو سو پرده ای توری بر سرِ عروس و داماد چون سایبانی می گیرند و زنی به میمنت تا «بله گفتن» عروس، به هنگام خوانده شدنِ خطبه از طرفِ عاقد، دو تکه قند را بر هم می ساید. به محض اجابت عروس، زنان کِل می زنند و رقص و پایکوبی می کنند. زنان در این مراسم برای پایداریِ زندگی زناشویی خود، ترفندهایی جادویی در کار می کردند؛ مثلاً مغز فندق را درمی آوردند و جای آن جیوه می ریختند تا همان گونه که جیوه در پوستۀ فندق می لرزد، دلِ داماد نیز برای عروس بلرزد. ترفند دیگر بستنِ داماد بوده است. رسم بر این بود که در پایان مراسم، به مهمانان یک یا چند سکۀ طلا یا نقره می دادند، که بدان دُلْمِه می گفتند، زیرا آن ها را در کاغذهای زرورق مانند به شکل دلمه می پیچیدند. فردای روز عقد، رسم بود که مادر داماد چندگونه خوراکِ عالی بار می گذاشت که از آن جمله آشی مناسبِ فصل بود و «آشِ آری بله» خوانده می شد و بر روی خوانچه ای به خانۀ عروس می فرستاد. از دیگر رسم های پس از عقدکنان می توان هِل وگُل بازی را نام برد. گاه مراسمِ عقدکنان و عروسی یک جا برگزار می شود.