عفونت ادراری

) نامیده می شود و هنگامی که بر دستگاه ادراری فوقانی تأثیر می گذارد به آن پیلونفریت ( عفونت کلیه ) گفته می شود. علائم مربوط به دستگاه ادراری تحتانی عبارتند از دفع ادرار همراه با درد یا تکرر ادرار یا اضطرار برای ادرار ( یا هر دو ) ، در حالی که علائم مربوط به پیلونفریت عبارتند از تب و درد پهلو به همراه علائم مربوط به عفونت دستگاه ادراری تحتانی. این علائم در افراد مسن یا بسیار کم سن و سال ممکن است مبهم یا نامشخص باشند. عامل اصلی هر دو نوع عفونت مذکور اشرشیا کلی است، با این حال ندرتاً باکتری های دیگر، ویروسها یا قارچ نیز ممکن است موجب آن شوند. عفونت های دستگاه ادراری معمولاً در زنان نسبت به مردان بیشتر رخ می دهد؛ نیمی از زنان در طول زندگی خود حداقل به یک عفونت مبتلا می شوند. بروز مجدد بیماری امری شایع است. عوامل خطرساز عبارتند از: آناتومی بدن زنان، مقاربت جنسی و سابقه خانوادگی. پیلونفریت در صورت بروز معمولاً پس از عفونت مثانه ظاهر می شود، اما ممکن است ناشی از عفونت منتقله از راه خون نیز باشد. تشخیص این بیماری در زنان سالم و جوان تنها بر اساس علائم امکان پذیر است. در افرادی که علائم آن ها مبهم است، ممکن است تشخیص بیماری مشکل باشد زیرا ممکن است باکتری ها وجود داشته باشد، اما عفونتی مشاهده نشود. در موارد پیچیده یا در صورتی که درمان با شکست مواجه شود، ممکن است کشت ادرار مفید باشد. در افراد مبتلا به عفونت های مکرر، می توان از دوز پایین آنتی بیوتیکها به عنوان اقدام پیشگیرانه استفاده کرد. در موارد غیرپیچیده، عفونت های دستگاه ادراری را می توان به راحتی با مصرف آنتی بیوتیک در یک دوره کوتاه درمان کرد، اگرچه مقاومت در برابر بسیاری از آنتی بیوتیک های مورد استفاده برای درمان این بیماری در حال افزایش است. در موارد پیچیده، ممکن است لازم باشد دوره های درمان طولانی تر شوند یا نیاز به تزریق آنتی بیوتیک وریدی باشد، و در صورتی که علائم در طی دو یا سه روز بهبود پیدا نکرد، لازم است آزمایش های تشخیصی بیشتری انجام گردد. در زنان، عفونت های دستگاه ادراری شایع ترین شکل عفونت های باکتریایی است و هر سال ۱۰٪ به میزان عفونت های دستگاه ادراری افزوده می شود.