عظیمیه

🟡تمامی حقوق برای محسن داداش پور باکر محفوظ است.
🌍#ایران_شناسی
🌍#کرج شناسی
🌍عظیمیه
[منطقه کنونی که امروزه عظیمیه نامیده می شود در گذشته از دو ده حسن آباد و علی آباد تشکیل شده بود. عظیمیه محله ای مرفه نشین در شمال شرقی شهر کرج است که به عنوان منطقه یک شهرداری کرج واقع شده است. این منطقه در دامنه بیجی کوه کرج واقع شده است.
⬛ویژگی ها
عظیمیه به دلیل جریان داشتن چندین چشمه دائم و نزدیک بودن به رودخانه کرج و جاده چالوس از دیرباز مورد سکونت و توجه بوده است، لیکن طی سال های اخیر به سرعت به تعداد ساکنین آن افزوده شده است. این منطقه به جهت قرار گرفتن در شیب دامنه کوه دارای آب و هوایی خوب بوده که به تدریج به عنوان محلی توریستی و گردشگری تبدیل شده است. عظیمیه به دلیل موقعیت جغرافیایی ( از جنوب بلوار ولیعصر از شمال گلستان ۲۱ از شرق منطقه بعثت از غرب بلوار طالقانی ) و با داشتن سرانهٔ بالای فضای سبز به عنوان منطقه یک شهرداری کرج تقسیم بندی شده است. بام کرج نیز لقبی که به کوهپایه های ( بالاتر از میدان طالقانی ) گفته می شود، این منطقه به تفریحگاهی برای مردم تبدیل شده است.
🕌اماکن مذهبی
عظیمیه نیز مانند دیگر محله ها دارای مساجدی می باشد که بسیاری از جشن های مذهبی و عزاداری ها در این مساجد برگزار می شود
مساجد عظیمیه:
مسجد حضرت حجت
مسجد النبی
مسجد الجواد
مسجد قائم
مسجد ابوالفضل
مسجد جامع اهل سنت کرج]
💌هدیه به روانشاد حاج حسن دهقان شعار
✍ بس بگشتم که بپرسم سبب درد فراق
مفتیِ عقل در این مسأله لایعقل بود.
حدود اواسط دهه ی چهل، عباس عظیمی اقدام به خرید زمین های عظیمیه و ساخت شهرکی ویلایی در این مکان کرد.
تا آن زمان، این ناحیه که بخشی از مراتع و کشتزارهای دیم بود، �تپه ی پرگیرک� نام داشت.
#فرهنگ_لغتنامه
�پر� در اینجا همان پرِ پرندگان است. در دیگر جای نام های البرز و ایران، سه پیشوند مکان ساز پر، ور، بر به معنای �کنار�، �پهلوی�، �میان�، و گاه �آغوش� یا �مهربان� به کار می روند. جای نام هایی چون پراچان، ورده، برغان با این مفاهیم در پیوندند.
در مقابل، دو پیشوند یا پسوند در و سر قرار دارند که به ترتیب به معنای �دره� و �بالا� هستند؛ همچون درده و کیاسر.
برخی جای نام های دیگر ایران که �پر� در آن ها دیده می شود عبارت اند از: پرکند، پرکلا، پرک، پرکستان، پر اشکفت.
📌اما پرگیرک؛
این منطقه یکی از مراتع ییلاقی دامداران و کشاورزان کرج بود. دیگر مراتع مجاور آن عبارت بودند از: حسن آباد، آتشگاه، باغستان ( یا باغ اسبان ) ، ورگرد ( گوهر دشت ) و هلجرد ( بهارستان ) .
�پرگیرک� به موضوعی قابل تأمل در دامداری اشاره دارد. یکی از بیماری های غیرعفونی و غیرانگلی دام، به ویژه گوسفند، گیر کردن جسم خارجی – معمولاً پر پرندگان – در گلو بود.
پر، و گاه حتی فلز یا پلاستیک، هنگام چرا در گلوی گوسفندان گیر می کرد و حیوان دیگر قادر به تعلیف نبود.
در این ناحیه نوعی نی می رویید—بیشتر در ضلع شمال غربی میدان اسبی تا محدوده ی بلوار گلستان—که برای باز کردن و ضدعفونی کردن گلو، مری و معده ی گوسفندان بسیار مفید بود.
این نی و دیگر گیاهان نیستان پرگیرک نه تنها راه گلو را باز می کردند، بلکه به نوعی حیوانات را �واکسینه� می ساختند!
دامداران به تجربه دریافته بودند که بهتر است هر سال چند روزی گوسفندان خود را برای چرا به این نیزار بیاورند.
در حقیقت، طبیعت در دل خود یک دامپزشکی طبیعی ساخته بود.
محدوده ی پرگیرک از شرق، از حوالی میدان اسبی تا شمال بلوار طالقانی ( تنگه ی درور ) در غرب امتداد داشت.
در شمال این منطقه، و در دره ای در مشرق تنگه ی درود، هنوز هم آثاری از �نیستان� باقی است.
برای مدتی کوتاه، گوشه ای از این ناحیه را علی آباد می نامیدند؛ گویا مهاجری از کرمان – علی نام – مدتی در اینجا دامداری مختصری دایر کرده بود.
محدوده ی شهرک ویلایی عظیمیه شامل بخشی از بلوار استقلال منتهی به میدان اسبی، و ناحیه ی میان بلوار شریعتی تا کاج ( اندکی بالاتر از کاج، خسروی و پاسداران ) تا ضلع شرقی میدان مهران بود.
پیش از این، در کمی دورتر از ضلع شمال شرقی بلوار استقلال، سازمان آب اقدام به ساخت چهل واحد مسکونی – بیشتر برای اسکان کارکنان آبگیر بیلقان – کرده بود.
�چهل دستگاه� نخستین سکونتگاه پرگیرک بود و همچنان با همان معماری اولیه وجود دارد.
روبروی چهل دستگاه، در غرب بلوار استقلال، چهار دستگاه قرار داشت که یکی از آن ها منزل دایی من بود.
بالای چهل دستگاه نیز کارخانه ی شیشه واقع شده بود.
در تقاطع بلوار استقلال و خیابان چالوس ( ورودی جنوبی عظیمیه ) ، رستوران معروف خیام قرار داشت.
در انتهای بلوار استقلال و شمال میدان اسبی، استخری بزرگ وجود داشت که در آغاز خاکی بود و �آبگیر� نام داشت.
آب این استخر از چشمه ای موسوم به پرچشمه یا پری چشمه تأمین می شد.
خوشبختانه شهرداری بعدها این استخر را گسترش داد و آن را با گونه هایی از ماهیان و اردک ها در مجموعه ی پارک رسالت – که پیش تر پارک چشمه نام داشت – به نگینی طبیعی تبدیل کرد.
از نقاط عطف تاریخ پرگیرک، مهاجرت ( یا در واقع، اخراج اجباری ) گروهی از کردهای ایرانیِ مقیم اقلیم کردستان عراق از طایفه ی بارزانی در اواسط دهه ی پنجاه بود.
ملا مصطفی بارزانی و پسرش ادریس، به همراه حدود شصت هزار تن از افراد قبیله، از عراق اخراج شدند و بخش عمده ی آنان در عظیمیه ساکن گشتند.
نچیروان بارزانی، پسر ادریس و نوه ی ملا مصطفی، در آن زمان دوران دبستان خود را می گذراند و دیپلمش را از دبیرستان فارابی کرج گرفت. شماری دیگر از خانواده های بارزانی نیز در تهران و پیرانشهر ساکن شدند.
واژه ی �نچیروان� را به معنای �نخجیروان� یا �دامدار و شکاربان� دانسته اند.
روزی در اربیل برایش پیغامی فرستادم و پرسیدم:
�آیا تصور نمی کنید این واژه با نوشیروان یا انوشیروان ارتباطی داشته باشد؟�
برای او جالب بود؛ تشکر کرد و گفت: �باید بیشتر تحقیق کنم!�
بخشی از آب پرچشمه به آبگیری در محدوده ی میدان اسبی منتقل می شد.
خود میدان اسبی نیز چشمه ای کم آب داشت به نام اسپی چشمه یا �چشمه ی سپید� که کاج های بلوار شریعتی را سیراب می کرد.
از همان ابتدا چند مجسمه ی اسب در میان آبگیر این میدان نصب شده بود، و شاید از همین رو به �اسبی� شهرت یافت.
نمی دانم آیا این �اسب� و �اسبی� را باید معادل واژه ی مشابه در �باغستان� – که ممکن است از �بغستان� یا �باغ اسبان� آمده باشد – دانست یا نه؟
اگر چنین باشد، اشاره ای است به سرزمینی مناسب برای نگهداری و پرورش اسب؛ کنایه از دیمزار و مرتع.
اما،
چه کسی می پنداشت پرگیرک روزی به اینجا برسد؟
تپه ای با بیشترین ترافیک و تراکم، که با وجود سرو و زنبق و سوسن و سنبل و اقاقیا و کاج، کمترین فضای سبز را دارد،
اما همچنان سرشار از زندگی است.
عظیمیه جوان است، اما مردی کهنسال را می ماند که هرگز تمایل ندارد دو عصا زیر بغل داشته باشد!
او در شرق و غرب خود دو پل دارد—پل هایی که نه آب و دریا ( نه پری چشمه و نه نیستان ) ، بلکه اتومبیل و ازدحام را به دوش می کشند.
آیا این ها همان دو عصای زیر بغل نیستند؟
عظیمیه، شبان پیری است بی شولا، در دامنه ی بیج کوه!
این �دیمزار بائر و مرتع دایر� اما در تغییر بافت، حائز رتبه ی بالاست.
جالب آن که هر دو پل در دو مکان هم نام، یعنی �درور� و �تنگه ی درور� ساخته شده اند؛
و این جای نام ها با ما سخن می گویند.
اما آنان که باید این سخن – سخن آشنا و دلسوزانه ی طبیعت – را بشنوند، گویا خود را به ناشنوایی زده اند!
چنان که در جنگ، گاه فرماندهان تمایلی به �آتش بس� ندارند.
گویا شهرسازان و شهرداران نیز نمی خواهند بشنوند که:
تراکم، بس!؟
ز تاب جعد مشگینش چه خون افتاد در دل ها
پرگیرک همچنان زیباست؛
با پرهایش پرواز می کنم.
اما گویا نیما برای نی های پرگیرک سرود:
شاخه های نی به دیوار اتاقم
دارند از خشکی می ترکند،
چون لب یاران،
که در هجران یاران.
شاید هم در هجرانِ باران.
راستی. . .
قاصد روزان ابری،
داروگ!
کی می رسد باران؟
✍#مهراب_رجبی
پاییز بی بارانِ کرج – ۱۴۰۴/۸/۱۲
💾شناسه ۱۴۰۴۰۸۲۳۰۹۱۴
https://eitaa. com/fazaymajazyhamvelayatiha
🍃⃟🌸᭄•🍃⃟🌸᭄﷽🍃⃟🌸᭄•🍃⃟🌸᭄•
📚#آوات_قلمܐܡܝܕ
@edmolavand
#قرارگاه_فرهنگی_میرمریم
📡✦ ࿐჻ᭂ🇮🇷࿐჻𖣔༅═─