عظایه

لغت نامه دهخدا

( عظایة ) عظایة. [ ع َ / ع ِ ی َ ] ( ع اِ ) دابه ای است مانند کربسه ، و کربسه. ( منتهی الارب ). حیوانی است مانند سام ابرص ، گویند نر او را دو ذکر است و ماده او را دو فرج. ( الفاظ الادویة ). حیوانی است که با کرفش مشابهت دارد و از کرفش مقداری بزرگتر باشد، و هم چون عظاست. ( از تذکره ضریر انطاکی ). کرباسه. ( السامی ). سلامندرا. ( تحفه حکیم مؤمن ). سالامندرا. ( مخزن الادویه ). دویبه ای است نرم و تابان که بسیار دونده و جست وخیز کننده است و شباهت به سام ابرص دارد و آن را شحمة الارض و شحمة الرمل نیز نامند. آن را انواع بسیاری است که همگی را خالها و نقطه های سیاه باشد. و از طبیعت آن حرکت بسیار سریع و توقف ناگهانی است. ( از اقرب الموارد ). ج ، عَظایا و عَظایات. ( اقرب الموارد ). عظاءة. رجوع به عظاءة شود.

فرهنگ فارسی

دابه ایست مانند کربسه و کربسه حیوانی است مانند سام ابرص گویند نر او را در ذکر است و ماده او در فرج

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] عِظایه نوعی مارمولک می باشد.
از آن به مناسبت در باب حج نام برده اند.
معنای لغوی
در لغت و به تبع در فقه، عظایه به نوعی بزرگ از مارمولک معنا شده است.
کفّاره کشتن عظایه در حال احرام
به قول جمعی از فقها کفّاره کشتن عظایه در حال احرام یک مشت طعام است؛ لیکن بسیاری آن را واجب ندانسته اند.
wikifeqh: عظایه

پیشنهاد کاربران

بپرس