عطوی
لغت نامه دهخدا
عطوی. [ ع َ طَ ] ( ص نسبی ) منسوب به عطیة که نام جد عبدالرحمان محمدبن عبدالرحمان بن عطیه عطوی شاعر است. و گویند او محمدبن عطیه بصری مولای بنی لیث است که معتزلی مذهب و نیکوشعر بود و شعر او را برخی نقل کرده اند. ( از اللباب فی تهذیب الانساب ).
عطوی. [ ع َ طَ ] ( اِخ ) محمدبن عبدالرحمان بن ابی عطیه ، مکنی به ابوعبدالرحمان. از موالی بنی لیث بن بکر از کنانة. از شاعران دولت بنی عباس بود. زادگاه وی بصره بود و از متکلمان معتزله بشمار می رفت و بر مذهب حسین بن محمد نجار می بود. در روزگار متوکل شهرت یافت و با ابن ابی داود ارتباط داشت و از او بهره ها گرفت. عطوی در شرب نبیذ افراط می کرد و در مورد آن و نیز درباره فتوح اشعاری بسیار دارد. درگذشت او در حدود سال 250 هَ. ق. رخ داد. ( از الاعلام زرکلی به نقل از سمط اللاَّلی و المرزبانی و لسان المیزان ). رجوع به فهرست ابن الندیم شود.
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید