عطأا
لغت نامه دهخدا
عطأا. [ ع َ ئُل لاه ] ( اِخ ) امیر برهان الدین نیشابوری. تولد او در نیشابور بود و برای تحصیل علوم به هرات آمد و در علم عروض و بدیع مهارت کامل یافت. در اواخر عمر بینایی خود را از دست داد و به مشهد رفت و در اواسط شوال سال 919 هَ. ق. درگذشت. ( از رجال حبیب السیرص 205، به نقل از حبیب السیر جزو سوم ج 3 ص 345 ).
عطأا. [ ع َ ئُل ْ لاه ] ( اِخ ) برهان الدین رازی. از بزرگان علم و ادب بود و به سال 912 هَ. ق. درگذشت. ( از رجال حبیب السیر ص 18 به نقل از تاریخ حبیب السیر ج 3 جزو 3 ص 331 ).
عطأا. [ ع َ ئُل ْ لاه ] ( اِخ ) خواجه جمال الدین. از وزرای خاقان منصور سلطان حسین بایقرا. وی از اواسط سلطنت این پادشاه امر وزارت را به دست گرفت سپس بر منصب اشراف دیوان نیز دست یافت ، و به سال 927 هَ. ق. که حکومت خراسان از آن امیرخان موصلو بود، به مرض موت مبتلی شد و پس از چندی درگذشت و ماده تاریخ درگذشت او «میل خواجه عطا بکوی جنان » است. ( از رجال حبیب السیر ص 169، به نقل از تاریخ حبیب السیر ج 3 جزو 3 ص 334 ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید