عطاده

لغت نامه دهخدا

عطاده. [ ع َ دِه ْ ] ( نف مرکب ) عطادهنده. بخشنده عطا :
از عطای کف عطاده تو
یک جهان شاکرند و تو مشکور.
سوزنی.
بجای کف سخاگسترو عطاده او
سحاب سفله بود کان بخیل و بحر لئیم.
سوزنی.
پیش کف عطاده تو محیط
همچو پیش محیط جوی رود.
سوزنی.

پیشنهاد کاربران

بپرس