عصیا

[ویکی الکتاب] معنی عَصِیّاً: نافرمان - عصیانگر(عصیان ، در لغت بمعنای تحت تاثیر قرار نگرفتن ، و یا به سختی قرار گرفتن است ، مثلا وقتی گفته میشود کسرته فعصی معنایش این است که من آن چیز را من آن چیزرا شکستم ، ولی نشکست ، یعنی از عمل من متاثر نشد ، پس عصیان بمعنای متاثر نشدن است ،...
ریشه کلمه:
عصو (۴۴ بار)
عصی (۴۴ بار)

نافرمانی. خروج از طاعت. «عَصی عَصَیْانا:اِذا خَرَجَ عَنْ الطاعَةَ» اصل آن از تمانع به وسیله عصا است. . معصیت نیز به معنی عصیان است. . عَصِّی (بر وزن شریف) نافرمان و عاصی. . ایضاً آیه 44 یعنی: یحیی به پدر و مادرش نیکوکار بود و ستمگر و نافرمان نبود. . آدم به پروردگارش نافرمانی کرد و از زندگی در جنّت محروم و برکنار شد مراد از عصیان آدم مخالفت اوست در خوردن از شجره و پیروی از وسوسه شیطان. و غوایت او به قرینه آیات قبل و بعد محروم شدن از زندگی در جنّت است که اخراج گردید. گفته‏اند: این عصیان ترک اولی است نه معصیت عادی زیرا انبیاء معصوم‏اند و گناه نمی‏کنند. و امر «لاتَقْرَبا هذِهِ الَّشَجَرَةَ» ارشادی بود نه مولوی که مخالفت آن گناه معمولی باشد. اینها همه در صورتی است که آدم اولی پیغمبر باشد و اگر پیغمبر نباشد اشکالی در بین نخواهد بود نظیر این آیه است آیه . بعضی گفته‏اند: محل زندگی آدم که قبل از آمدن به روی زمین بود محل تکلیف نبود و امر مولوی معنی ندارد. ولی باید دانست که ظهور نهی در مولویت است و ظّن نزدیک به یقین آن است که آدم در روی این زمین بوده است و از جای دیگری نیامده است. المیزان نیز آن را نهی ارشادی دانسته و مخالفت ارشاد را درباره انبیاء بی اشکال می‏داند واللَّه‏االعالم. رجوع شود به «آدم» ناگفته نماند عصمت انبیاء علیهم‏السلام حتمی است. ولی بحث در پیامبر بودن آدم است. اللَّه اعلم.