[ویکی نور] عصمه الانبیاء فی القرآن الکریم. عصمة الانبیاء، کتابی است به زبان عربی در اثبات عصمت انبیای الهی، نوشته آیت الله جعفر سبحانی.
کتاب، مشتمل بر مقدمه چاپ اول و دوم به قلم مؤلف و پنج بخش می باشد.
در بخش نخست، مؤلف از نقطه آغاز بحث از عصمت در میان مسلمانان، سخن می گوید و یادآور می شود که این واژه پیش از همه در قرآن کریم مطرح شده است. به گفته مؤلف، واژه عصمت در قرآن کریم 13 بار به صورت های گوناگون به کار رفته که در تمام موارد یک معنا بیشتر ندارد و آن امساک و منع است و چنانچه در موارد دیگری هم به کار رفته باشد به ملاحظه همین معنا بوده است. به گفته ابن فارس، عصمت به این معناست که خداوند بنده خود را از درافتادن به هر بدی محافظت نماید. به گفته مؤلف، عصمت عبارت است از محفوظ ماندن انسان از هر گونه خطا و نافرمانی نه تنها در عمل، بلکه هم چنین در فکر و اراده. بنا بر این معصوم مطلق، کسی است که به هیچ وجه در زندگانی خویش دچار لغزش نگردد و در تمام عمر خویش حتی یک بار هم نافرمانی خداوند را نکرده، بلکه فکر آن را نیز به ذهن خود خطور ندهد.
در ادامه مؤلف به سرآغاز این بحث به عنوان بحثی کلامی و عقیدتی در میان جامعه اسلامی اشاره کرده، می گوید: تمام آثار کلامی جدید و قدیم، مملوّ از مطالبی در باره عصمت است اما سخن در این بخش در باره سرآغاز این اندیشه در میان مسلمانان است.
به گفته مؤلف، بدون شک دانشمندان یهود مبدع اندیشه عصمت به شمار نمی آیند، چرا که خود ایشان به انبیای عظام الهی که در قوم بنی اسرائیل ظهور کرده اند، گناهان زیادی را نسبت می دهند که برخی از آنها از گناهان کبیره به شمار می روند. اما علمای مسیحی، هر چند مسیح(ع) را از هر گونه عیب و نقصی مبرا می دانند، ولی این تنزیه از آن روست که ایشان مسیح را نه بشر، بلکه خدای تجسد یافته و ثالث ثلاثة می دانند. بنا بر این ایشان را نیز نمی توان مبدع مسئله عصمت در مباحث کلامی دانست، چرا که موضوع عصمت همانا انسان است نه خدای متجسد.
کتاب، مشتمل بر مقدمه چاپ اول و دوم به قلم مؤلف و پنج بخش می باشد.
در بخش نخست، مؤلف از نقطه آغاز بحث از عصمت در میان مسلمانان، سخن می گوید و یادآور می شود که این واژه پیش از همه در قرآن کریم مطرح شده است. به گفته مؤلف، واژه عصمت در قرآن کریم 13 بار به صورت های گوناگون به کار رفته که در تمام موارد یک معنا بیشتر ندارد و آن امساک و منع است و چنانچه در موارد دیگری هم به کار رفته باشد به ملاحظه همین معنا بوده است. به گفته ابن فارس، عصمت به این معناست که خداوند بنده خود را از درافتادن به هر بدی محافظت نماید. به گفته مؤلف، عصمت عبارت است از محفوظ ماندن انسان از هر گونه خطا و نافرمانی نه تنها در عمل، بلکه هم چنین در فکر و اراده. بنا بر این معصوم مطلق، کسی است که به هیچ وجه در زندگانی خویش دچار لغزش نگردد و در تمام عمر خویش حتی یک بار هم نافرمانی خداوند را نکرده، بلکه فکر آن را نیز به ذهن خود خطور ندهد.
در ادامه مؤلف به سرآغاز این بحث به عنوان بحثی کلامی و عقیدتی در میان جامعه اسلامی اشاره کرده، می گوید: تمام آثار کلامی جدید و قدیم، مملوّ از مطالبی در باره عصمت است اما سخن در این بخش در باره سرآغاز این اندیشه در میان مسلمانان است.
به گفته مؤلف، بدون شک دانشمندان یهود مبدع اندیشه عصمت به شمار نمی آیند، چرا که خود ایشان به انبیای عظام الهی که در قوم بنی اسرائیل ظهور کرده اند، گناهان زیادی را نسبت می دهند که برخی از آنها از گناهان کبیره به شمار می روند. اما علمای مسیحی، هر چند مسیح(ع) را از هر گونه عیب و نقصی مبرا می دانند، ولی این تنزیه از آن روست که ایشان مسیح را نه بشر، بلکه خدای تجسد یافته و ثالث ثلاثة می دانند. بنا بر این ایشان را نیز نمی توان مبدع مسئله عصمت در مباحث کلامی دانست، چرا که موضوع عصمت همانا انسان است نه خدای متجسد.
wikinoor: عصمة_الأنبیاء_فی_القرآن_الکریم