عصر دریانوردی

عصر دریانوردی به فاصلهٔ زمانی اواخر قرن شانزدهم تا اواسط قرن نوزدهم گفته می شود. این دوره زمانی، در واقع عصر جدید نخستین بود که تجارت خارجی و جنگ دریایی به طور عمده بوسیلهٔ کشتی بادبانی انجام می گرفت. [ ۱] این دورهٔ زمانی از اهمیت بالایی برخوردار است؛ چرا که کشتی های با بادبان های چهار گوش، اروپائیان را به سرزمین های بسیاری در سراسر جهان رساند و بزرگ ترین مهاجرت انسان را در تاریخ بشر رغم زد.
همانند اغلب دوره های تاریخ بشر، این تعریف نیز کلی است، اما به اندازهٔ کافی از جامعیت برخوردار است. این دورهٔ به طور عمده شامل جنگ لپانتو در ۱۵۷۱، با نقش اساسی نیروی پارو است تا نبرد هامپتون رودز در ۱۸۶۲، زمانی که آیرونکلاد سی اس اس ویرجینیا، کشتی های یواس اس کامبرلند ( ۱۸۴۲ ) و یواس اس کانگرس ( ۱۸۴۱ ) را نابود نمود و پیشرفت چشم گیری در موتور بخار حاصل شد.
کشتی و دریانوردی روش مقرون به صرفهٔ حمل و نقل به سرزمین های دور دست در دههٔ ۱۹۲۰ بودند. در این دوره، کشتی ها به سوخت فسیلی یا موتورهای پیچیده نیاز نداشتند؛ بنابراین به حمل و نقل زمینی ترجیح داده می شدند. اما با پیدایش کشتی های نیروی بخار، امکان حمل و نقل سریع تر و عدم وابستگی به بادهای بسامان نیز حاصل آمد.
عصر طلایی دریانوردی به طور عمده به قرن نوزدهم بر می گردد؛ زمانی که استفاده های تجاری از دریا به طور قابل ملاحظه ای رونق گرفت و تا زمان پیدایش کشتی بخار ادامه یافت. عده ای عصر طلایی دریانوردی را منحصر به دورهٔ پیدایش کشتی های تندرو می دانند؛ اما برخی دیگر آن را به فواصل بین ۱۸۵۰ تا دههٔ ۱۹۰۰ و پیش از به وجود آمدن تغییرات اساسی در این صنعت نسبت می دهند. [ ۲]