عصر ترقی خواهی دوره ای از کنشگری اجتماعی و اصلاح سیاسی و اجتماعی در آمریکا بود که از ۱۸۹۰ تا ۱۹۲۰ به طول انجامید.
هدف اصلی جنبش ترقی خواهانه حذف فساد در حکومت بود. این کار به وسیلهٔ پایین کشیدن ماشین های سیاسی و رؤسایشان پی گرفته شد. با به زیر کشیدن مقامات فاسد یکی دیگر از اهداف دموکراسی مستقیم به ثمر می رسید. آنان همچنین خواهان تنظیم انحصارها ( مبارزه با تراست ها ) و ابرشرکت ها از طریق قوانین ضد تراست بودند. این قوانین به عنوان راهی به منظور ترویج رقابت برابر به سود مصرف کنندگان تلقی می شد.
... [مشاهده متن کامل]
بسیاری از ترقی خواهان ( ولی نه همه آنها ) از ممنوعیت الکل در ایالات متحده آمریکا به منظور نابودی قدرت سیاسی رؤسای محلی که بر بار ( مکان ) سیطره داشتند حمایت می کردند. همزمان، حق رأی زنان در ایالات متحده آمریکا ترویج می شد تا رأی «ناب تر» زنان را به صحنه بیاورد. تم دوم ساختن یک جنبش بهره وری در هر بخش بود تا شیوه های قدیمی را که نیاز به نوسازی داشتند شناسایی کرده و راه حل های علمی، پزشکی و مهندسی به همراه بیاورد. بخشی کلیدی از جنبش بهره وری مدیریت علمی، یا تیلوریسم «فردریک وینسلو تیلور» بود.
بسیاری از فعالین به تلاش هایی پیوستند که هدفشان اصلاح دولت محلی، آموزش دولتی، سلامت، امور مالی، بیمه، صنعت، راه آهن، کلیساها و بسیاری زمینه های دیگر بود. ترقی خواهان علوم اجتماعی خصوصاً تاریخ، اقتصاد، و علوم سیاسی را را دگرگون، حرفه ای و «علمی» کردند، در زمینه های دانشگاهی نویسندگان آماتور جای خود را به استادان پژوهشی دادند که در مطبوعات و ژورنال های دانشورانه مطلب منتشر می کردند. رهبران سیاسی ملی شامل تئودور روزولت، رابرت ام. لا فولت، سینیور، و چارلز ایوانز هیوز در سوی جمهوریخواه، و ویلیام جنینگز برایان، توماس وودرو ویلسون و ال اسمیت در سوی دمکرات بودند.
برخی ترقی خواهان، خصوصاً اقتصاددانان، از اصلاح نژاد به عنوانی راه حلی دسته جمعی برای خانواده های بسیار بزرگ یا آنها که عملکرد ضعیفتری داشتند حمایت می کردند، با این امید که کنترل موالید بتواند والدین را قادر سازد منابع خود را بر فرزندان کمتر و بهتر متمرکز کنند. به هر روی، هیچ برنامهٔ عمدهٔ ملی، ایالتی یا محلی که از به نژادی حمایت یا آن را اعمال کند وجود نداشت. رهبران ترقی خواه چون هربرت کرولی و والتر لیپمن بر دغدغهٔ لیبرال کلاسیک خود مبنی بر خطر جمع گرایی و دولت محوری برای فرد تأکید می کردند. کاتولیک ها گرچه به ترقی خواهی گرایش داشتند، شدیداً با پیشنهادهای کنترل موالید نظیر اصلاح نژاد مخالفت می کردند.
هدف اصلی جنبش ترقی خواهانه حذف فساد در حکومت بود. این کار به وسیلهٔ پایین کشیدن ماشین های سیاسی و رؤسایشان پی گرفته شد. با به زیر کشیدن مقامات فاسد یکی دیگر از اهداف دموکراسی مستقیم به ثمر می رسید. آنان همچنین خواهان تنظیم انحصارها ( مبارزه با تراست ها ) و ابرشرکت ها از طریق قوانین ضد تراست بودند. این قوانین به عنوان راهی به منظور ترویج رقابت برابر به سود مصرف کنندگان تلقی می شد.
... [مشاهده متن کامل]
بسیاری از ترقی خواهان ( ولی نه همه آنها ) از ممنوعیت الکل در ایالات متحده آمریکا به منظور نابودی قدرت سیاسی رؤسای محلی که بر بار ( مکان ) سیطره داشتند حمایت می کردند. همزمان، حق رأی زنان در ایالات متحده آمریکا ترویج می شد تا رأی «ناب تر» زنان را به صحنه بیاورد. تم دوم ساختن یک جنبش بهره وری در هر بخش بود تا شیوه های قدیمی را که نیاز به نوسازی داشتند شناسایی کرده و راه حل های علمی، پزشکی و مهندسی به همراه بیاورد. بخشی کلیدی از جنبش بهره وری مدیریت علمی، یا تیلوریسم «فردریک وینسلو تیلور» بود.
بسیاری از فعالین به تلاش هایی پیوستند که هدفشان اصلاح دولت محلی، آموزش دولتی، سلامت، امور مالی، بیمه، صنعت، راه آهن، کلیساها و بسیاری زمینه های دیگر بود. ترقی خواهان علوم اجتماعی خصوصاً تاریخ، اقتصاد، و علوم سیاسی را را دگرگون، حرفه ای و «علمی» کردند، در زمینه های دانشگاهی نویسندگان آماتور جای خود را به استادان پژوهشی دادند که در مطبوعات و ژورنال های دانشورانه مطلب منتشر می کردند. رهبران سیاسی ملی شامل تئودور روزولت، رابرت ام. لا فولت، سینیور، و چارلز ایوانز هیوز در سوی جمهوریخواه، و ویلیام جنینگز برایان، توماس وودرو ویلسون و ال اسمیت در سوی دمکرات بودند.
برخی ترقی خواهان، خصوصاً اقتصاددانان، از اصلاح نژاد به عنوانی راه حلی دسته جمعی برای خانواده های بسیار بزرگ یا آنها که عملکرد ضعیفتری داشتند حمایت می کردند، با این امید که کنترل موالید بتواند والدین را قادر سازد منابع خود را بر فرزندان کمتر و بهتر متمرکز کنند. به هر روی، هیچ برنامهٔ عمدهٔ ملی، ایالتی یا محلی که از به نژادی حمایت یا آن را اعمال کند وجود نداشت. رهبران ترقی خواه چون هربرت کرولی و والتر لیپمن بر دغدغهٔ لیبرال کلاسیک خود مبنی بر خطر جمع گرایی و دولت محوری برای فرد تأکید می کردند. کاتولیک ها گرچه به ترقی خواهی گرایش داشتند، شدیداً با پیشنهادهای کنترل موالید نظیر اصلاح نژاد مخالفت می کردند.
