عشوه ده

لغت نامه دهخدا

عشوه ده. [ ع ِش ْ وَ / وِ دِه ْ ] ( نف مرکب ) عشوه دهنده. فریب دهنده. فریبکار :
شه وزیری داشت رهزن عشوه ده
کاو بر آب از مکر بربستی گره.

مولوی.

بگو آنچه دانی که حق گفته به
نه رشوت ستانی و نه عشوه ده.

سعدی.

دنیا زنیست عشوه ده ودلستان ولیک
با کس همی بسر نبرد عهد شوهری.

سعدی.

عشوه دهنده فریب دهنده

عشوه ده: مکار و فریب کار