عزیز نسفی

دانشنامه اسلامی

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است
(ز 671 ق)، عارف. در نسف به دنیا آمد و ایام شباب را در ماوراءالنهر به ویژه در بخارا سپری کرد. در جوانی بیشتر اوقات خود را صرف تعلیم و تزکیه نفس نمود. حتی گویند طب نیز آموخت و در بخارا شروع به تصنیف و تألیف کرد. اما در پی فتنه های پیاپی و هجوم مغول به بخارا مجبور به ترک آن سامان شد و در 671 ق، به خراسان و نواحی مرکزی ایران مهاجرت کرد.
گاه در بحرآباد جوین در کنار بقعه ی شیخ خود، سعدالدین حمویی می زیست و گاه در شیراز بر تربت شیخ کبیر ابوعبدالله خفیف معتکف بود و گاه در ابرقو در مسجد جمعه یا در کوه ابراهیم و گاه در کرمان. عزیزالدین نسفی میراث قابل ملاحظه ای از عرفان و تصوف آمیخته به حکمت در زبان فارسی باقی گذاشته است.
وی با وجود انتساب به طریقه ی کبرویه نوعی سعه مشرب و تسامح فکری نشان می دهد که در بین کبرویه و سایر سلسله های صوفیه به ندرت دیده می شود. او از پیروان طریقه ی تحقیق علمی در مسائل مربوط به عقاید و مخصوصاً مربوط به تصوف به شمار می آید. آثار وی که مشتمل بر نثری خطابی اما ساده و لطیف و قوی است در بعضی موارد متضمن نقل ابیات و رباعیات عارفانه نیز هست. از آثارش: «منازل السائرین»؛ «مقصد الاقصی»؛ «کشف الحقایق»؛ «زبده الحقایق»؛ «مبداء و معاد»؛ «کشف الصراط»؛ «انسان کامل».

پیشنهاد کاربران

بپرس