عزلت نشین

/~ozlatneSin/

لغت نامه دهخدا

عزلت نشین. [ ع ُ ل َن ِ ] ( نف مرکب ) گوشه گیر. منزوی. معتزل :
به عزلت نشینان صحرای درد
به ناخن کبودان سرمای سرد.
نظامی.
گروهی عمل دار عزلت نشین
قدمهای خاکی دم آتشین.
سعدی.

فرهنگ فارسی

گوشه گیر منزوی

پیشنهاد کاربران

بپرس