عزان
لغت نامه دهخدا
عزان. [ ع َزْ زا ] ( اِخ ) از قلاع ریمة است در یمن. ( از معجم البلدان ).
عزان. [ ع َزْ زا ] ( اِخ ) ابن تمیم خروصی ازدی. از پیشوایان اباضیه در عمان بود. بسال 277 هَ.ق. پس از خلع شدن راشدبن نضر، در نزوی با وی بیعت شد. در ایام حکومت پیوسته با فتنه ها و حوادث دست بگریبان بود و سرانجام به سال 280 هَ.ق. به دست محمدبن بور، عامل معتضد عباسی در بحرین ، بقتل رسید و سر او به بغداد فرستاده شد. ( از الاعلام زرکلی از تحفةالاعیان ج 1 ص 193 ).
عزان. [ ع َزْ زا ] ( اِخ ) ابن قیس بن عزان بن قیس بن احمدبن سعید بوسعیدی. از امامان عمان. بسال 1285 هَ.ق. پس از خلع سلطان سالم بن ثوینی ، با وی در مسقط بیعت شد و رایتهای سپید که شعار خاندان او بود برافراشته گشت. امامت وی بیست وهشت ماه و نیم بطول انجامید و در این مدت وی غالب متصرفاتی را که به دست امیرزادگان افتاده بود بازستاند و مردم در عصر کوتاه امامت او در راحتی میزیستند و سرانجام بسال 1287 هَ.ق. به دست ترکی بن سعیدبن سلطان بقتل رسید. ( از الاعلام زرکلی از تحفةالاعیان ج 2 و عمان و الساحل الجنوبی للخلیج الفارسی ص 38 ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید