عزالدین بن جعفر املی

[ویکی فقه] عزالدین بن جعفر آملی. آملی، عزّالدّین بن جعفر بن شمس الدّین، از علمای مازندران در سدۀ ۱۰ق/۱۶م است.
وی از معاصران و همدرسان محقق کَرَکی (د ۹۴۰ق/۱۵۳۳م) و ابراهیم بن سلیمان قطیفی (د پس از ۹۴۵ق/۱۵۳۸م) بوده است و هر سه تن از درس علی بن هلال جزایری، از شیوخ اجازات سدۀ ۹، ۱۰ق، بهره برده اند.
وفات
آملی در ساری درگذشت و آرامگاه وی در بیرون آن شهر زیارتگاه است.
آثار
از آثار عزالدین آملی این کتاب ها یاد شده است:۱. حسنیه در اصول دین و فروع عبادی آن به فارسی که آن را برای تاج الدین اقا حسن وزیر مازندران نوشته است؛۲. ترجمۀ شرح نهج البلاغه تألیف ابن میثم بحرینی (د ۶۷۹ق/۱۲۸۰م) که آن را در ۹۴۴ق/۱۵۳۷م به پایان رسانیده است. نسخه هایی خطی از نیمۀ اول این کتاب در کتابخانه های آستان قدس رضوی و سپهسالار (سابق) موجود است؛۳. شرح یک رباعی از شهاب الدین عمر سهروردی (ز ۶۳۲ق/۱۲۳۴م) که چاپ شده است؛۴. لمعه در نکاح دائم و متعه به فارسی که در ۴ باب است و نسخه های خطی از آن در کتابخانه مرکزی و ملی ملک موجود است. ملا میر قاری گیلانی آن را به عربی ترجمه کرده و در کتاب زبدة الحقایق که در ۱۰۰۰ق/۱۵۹۱م نوشته، گنجانیده است.
ابن ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، ج۱، ص۲۵.
...