عُرفی شیرازی، محمّد (شیراز ۹۶۳ـ لاهور ۹۹۹ق)
شاعر ایرانی. پدرش از اعیان شیراز بود. در جوانی آبله گرفت و گویا به همین دلیل به هندوستان رفت. بسیار مغرور و خودستا بود، چنان که فیضی دکنی دوستی خود را با او برید. تنها شاعری را که ستود و از او پیروی کرد حافظ بود. در هند و عثمانی بیش از ایران شهرت یافت و اشعارش بر سر زبان ها افتاد. پیش از مرگ حدود ۶هزار بیت از شعرهایش را گم کرد. مرگ ناگهانی او در جوانی باعث شد اشعارش را دیگران گرد آورند. ناظم تبریزی حدود ۱۵هزار بیت از اشعار او را گردآورد. اشعار او، به ویژه قصایدش، دارای صلابت و استحکام است. شهرت وی در قصیده سرایی است. در ۱۰۷۳ق میرزاجان نامی شرحی بر قصایدش نوشت. مثنوی هایی به نام های مجمع الابکار و فرهاد و شیرین دارد که به پیروی از مخزن الاسرار و خسرو و شیرین نظامی است. از دیگر آثارش: رسالۀ نفسیه؛ کلیات اشعار عرفی شیرازی که به کوشش جواهری وجدی به چاپ رسیده است (۱۳۵۷ش).
شاعر ایرانی. پدرش از اعیان شیراز بود. در جوانی آبله گرفت و گویا به همین دلیل به هندوستان رفت. بسیار مغرور و خودستا بود، چنان که فیضی دکنی دوستی خود را با او برید. تنها شاعری را که ستود و از او پیروی کرد حافظ بود. در هند و عثمانی بیش از ایران شهرت یافت و اشعارش بر سر زبان ها افتاد. پیش از مرگ حدود ۶هزار بیت از شعرهایش را گم کرد. مرگ ناگهانی او در جوانی باعث شد اشعارش را دیگران گرد آورند. ناظم تبریزی حدود ۱۵هزار بیت از اشعار او را گردآورد. اشعار او، به ویژه قصایدش، دارای صلابت و استحکام است. شهرت وی در قصیده سرایی است. در ۱۰۷۳ق میرزاجان نامی شرحی بر قصایدش نوشت. مثنوی هایی به نام های مجمع الابکار و فرهاد و شیرین دارد که به پیروی از مخزن الاسرار و خسرو و شیرین نظامی است. از دیگر آثارش: رسالۀ نفسیه؛ کلیات اشعار عرفی شیرازی که به کوشش جواهری وجدی به چاپ رسیده است (۱۳۵۷ش).