عرفطه
لغت نامه دهخدا
عرفطة. [ ع ُ ف ُ طَ ] ( اِخ ) ابن حُباب ( یا جَناب )بن جبیرة ازدی ، حلیف و هم پیمان بنی امیه. وی یکی از سه تن عرب جاهلی است که در روزگار خود به «زادالراکب » مشهور بودند چه هر کس با آنان سفرمیکرد توشه راه او بر آنها بود. و برخی گویند «زادالراکب » تنها لقب عرفطة است. وی درک اسلام کرد و اسلام آورد و از مصاحبان پیغمبر ( ص ) شد و به سال هشتم هجری در واقعه طائف شهید گشت. ( از الاعلام زرکلی از الاصابة و التاج و عقودالطائف و عیون الاثر و الاستیعاب ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید