عرفا
/~orafA/
لغت نامه دهخدا
فرهنگ معین
( عرفاً ) (عُ فَ نْ ) [ ع . ] (ق . )از روی عرف ، براساس رسم .
فرهنگ عمید
پیشنهاد کاربران
عرفا: همتای پارسی این واژه ی عربی، این است:
وستایان vestāyān ( پهلوی )
وستایان vestāyān ( پهلوی )
ارباب سلوک ؛ پارسایان و مردمان زاهد از دنیا گذشته. عرفا. ( ناظم الاطباء ) .
هوالعلیم
عرفاً: پیاپی ؛
عرفاً: پیاپی ؛
Mystic : عارف
Mystics : عرفا
Mystics : عرفا
واقعا یه معنی درست نبود . . . . به معنی شناخت هست
خدا شناسان
مردان خدا شناس و با ایمان
مفرد عرفا=عارف
خداشناسی
باایمان
باایمان
یعنی
عارفان ، مردان حق ، خداشناسان
عارفان ، مردان حق ، خداشناسان
خدا شناسی ، با ایمان
جمع عارف : عارفان
جمع عارف : عارفان
عُرفا جمعی از عارف و معنی هر دو یعنی خداشناسی کسانی که خدا را می شناسند
جمع عارف
معنی:مردمان خدا شناس وباایمان
معنی:مردمان خدا شناس وباایمان
عریف به کسی می گفته اند که رئیس قبایل کوچکی از عرب بود به نام عریفه که به رئیس آن را عریف می گفتند
مردان حق، خداشناسان، جمع عارف، عارفان
سالکان
جمع عارف ، عارفان
مشاهده ادامه پیشنهادها (١٠ از ١٧)