عرف قولی

[ویکی فقه] شیوع استعمال لفظ نزد مردم در معنایی غیر از معنای لغوی را عرف قولی گویند.
عرف قولی، مقابل عرف عملی، و به معنای مرسوم بودن استعمال لفظ در معنایی غیر از معنای لغوی آن در نزد افراد یک جامعه است.
خواص عرف قولی
از خواص عرف قولی این است که مردم از شنیدن آن لفظ، معنای عرفی به ذهنشان تبادر می نماید، مثل آن که نزد عرف اهل عراق کلمه «ولد» به فرزند پسر اطلاق می شود نه دختر، در حالی که در لغت برای هر دو معنا وضع شده است و یا مثل اطلاق لفظ «گوشت» بر گوشت گوسفند و عدم اطلاق آن بر گوشت ماهی نزد عرف، و یا اطلاق لفظ «دابّه» بر اسب، در حالی که در لغت شامل الاغ ، قاطر و غیره می شود.