عرصه گاه

لغت نامه دهخدا

عرصه گاه. [ ع َ ص َ / ص ِ ] ( اِ مرکب ) میدانگاه. فراخنای. فضا و ساحت. جای گشاده و با وسعت :
هم او عرصه گاهی است شیب و فراز
معلق جهانبانش گسترده باز.

اسدی.

عرصه گاه : صحرا ، فضا .
( مرزبان نامه، محمد روشن ج اول، چاپ دوم، ۱۳۶۷، ص 353 ) .