عرشهٔ پرواز به سطوحی در ناوهای هواپیمابر گفته می شود که هواگردها از آن برمی خیزند. عرشه پرواز ناوهای هواپیمابر به طور کلی به دو صورت کلی است:
نوع اول که توسط ایالات متحده آمریکا استفاده می شود به صورت زیر کار می کند:
بیشتر ناوهای موجود دارای عرشه تختی هستند که به عنوان محل فرود و پرواز هواپیماها عمل می کند.
هواپیماها برای به پرواز درآمدن باید به سرعت معینی برسند ولی باندهای پرواز در ناوهای هواپیما بر به نسبت کوتاه هستند و این امکان را برای هواپیماها فراهم نمی آورند. از این رو در ناوهای هواپیما بر از وسیله ای به نام منجنیق استفاده می شود. منجنیق ها که با موتور بخار کار می کنند به هواپیما شتاب لازم برای پرواز را می دهند. قدرت این منجنیق ها به قدری است که در طول تنها ۲ ثانیه سرعت هواپیما را از ۰ به ۱۶۵ مایل در ساعت می رسانند. این کار باعث می شود که هواپیما سرعت لازم برای پرواز را کسب کند همچنین برای فرود آمدن هواپیمایی که ۱۵۰ مایل بر ساعت سرعت دارد مجهز به یک دم زنجیری است که باید آن را به یکی از ۴ کابل موجود روی باند گیر بیندازد که بعد از ۹۶ متر مسافت متوقف می شود در ناوهای هواپیما بر برعکس فرودگاه ها برای فرود آمدن هواپیما نباید سرعت خود را به کمترین حالت برساند بلکه باید دارای سرعت کافی باشد که در صورت ناتوانی خلبان در درگیر کردن دم زنجیری و کابل ها هواپیما با سرعتش بتواند از سوی دیگر ناو دوباره به پرواز در آید به علت مشکل بودن این کار معمولاً از برجسته ترین خلبانان برای ناوهای هواپیما بر استفاده می شود.
نوع دوم ناوهای هواپیمابر که ایالات متحده از آن استفاده نمی کند به گونه ای طراحی شده است که به منجنیق نیازی ندارد. در عوض دارای یک سکوی پرواز است. این نوع ناوها بیشتر هواپیماهای عمودپرواز VTOL یا STOVL ( هواپیماهایی که به صورت عمود فرود می آیند و با طی مسافت کمی پرواز می کنند ) را حمل می کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنوع اول که توسط ایالات متحده آمریکا استفاده می شود به صورت زیر کار می کند:
بیشتر ناوهای موجود دارای عرشه تختی هستند که به عنوان محل فرود و پرواز هواپیماها عمل می کند.
هواپیماها برای به پرواز درآمدن باید به سرعت معینی برسند ولی باندهای پرواز در ناوهای هواپیما بر به نسبت کوتاه هستند و این امکان را برای هواپیماها فراهم نمی آورند. از این رو در ناوهای هواپیما بر از وسیله ای به نام منجنیق استفاده می شود. منجنیق ها که با موتور بخار کار می کنند به هواپیما شتاب لازم برای پرواز را می دهند. قدرت این منجنیق ها به قدری است که در طول تنها ۲ ثانیه سرعت هواپیما را از ۰ به ۱۶۵ مایل در ساعت می رسانند. این کار باعث می شود که هواپیما سرعت لازم برای پرواز را کسب کند همچنین برای فرود آمدن هواپیمایی که ۱۵۰ مایل بر ساعت سرعت دارد مجهز به یک دم زنجیری است که باید آن را به یکی از ۴ کابل موجود روی باند گیر بیندازد که بعد از ۹۶ متر مسافت متوقف می شود در ناوهای هواپیما بر برعکس فرودگاه ها برای فرود آمدن هواپیما نباید سرعت خود را به کمترین حالت برساند بلکه باید دارای سرعت کافی باشد که در صورت ناتوانی خلبان در درگیر کردن دم زنجیری و کابل ها هواپیما با سرعتش بتواند از سوی دیگر ناو دوباره به پرواز در آید به علت مشکل بودن این کار معمولاً از برجسته ترین خلبانان برای ناوهای هواپیما بر استفاده می شود.
نوع دوم ناوهای هواپیمابر که ایالات متحده از آن استفاده نمی کند به گونه ای طراحی شده است که به منجنیق نیازی ندارد. در عوض دارای یک سکوی پرواز است. این نوع ناوها بیشتر هواپیماهای عمودپرواز VTOL یا STOVL ( هواپیماهایی که به صورت عمود فرود می آیند و با طی مسافت کمی پرواز می کنند ) را حمل می کند.
wiki: عرشه پرواز