عربی باستان

عربی باستان نخستین سطح تأییدشدهٔ زبان عربی بود که تمایزش را از دیگر گویش های سامی مرکزی در بیابان شام در اوایل هزارهٔ اول پیش از میلاد آغازید[ ۱] و تا ظهور سنت دستور زبان عرب در قرن هشتم میلادی ادامه یافت.
عربی باستان به نام لهجه ها و زبان های عربی پیش از اسلام اطلاق می گردد. قدیمی ترین گواهی زبان عربی به بایر ( Bayer ) در اردن برمی گردد که به خط عربی شمالی باستانی نوشته شده است که از دیگر خط های عربستان شمالی متمایز نشده است. [ ۲] زبان ها و لهجه های عربی باستانی به خط های بسیاری مانند صفایی ( Safaitic ) ، هیسمایی ( Hismaic ) ، نبطی ( Nabatean ) ، ثمودی ( Thamudic ) ، دادانی ( Dadanitic ) و حتی یونانی نوشته می شدند. [ ۳]
زبان عربی باستانی به عنوان زیر طبقه زبان های سامی مرکزی دسته بندی شده اند؛ زبان عربی قدیمی یک گروه زبانی میانی است که شامل زبان های سامی قدیمی تر شمال غربی ( مانند آرامی و عبری ) ، زبان های دادانی ( Dadanitic ) ، کتیبه های تایمانی ( Taymanitic ) ، زبان های ضعیف با برچسب ثمودی ( Thamudic ) ، و زبان های باستانی یمنی است که به خط عربی جنوبی باستان نوشته شده اند. اما عربی قدیم با ابداعات زیر از همه آنها متمایز می شود:[ ۴]
• حروف منفی ( m */mā/; lʾn */lā - ʾan/ > CAr lan )
• مفعول mafʿūl G - passive participle
• حروف اضافه و قید ها ( f, ʿn, ʿnd, ḥt, ʿkdy )
• وجه شرطی آ ( a subjunctive in - a )
• ت تظاهر
• leveling of the - at allomorph of the feminine ending
• استفاده از ف برای توصیف بند ها
• ضمیر مفعول مستقل
• ردپایی از تنوین