عذی

لغت نامه دهخدا

عذی. [ ع َ / ع ِذْی ْ ] ( ع اِ ) کشت دشتی که از باران آب خورد. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ) ( آنندراج ). || هر شهر که شوره ندارد. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).
عذی. [ ع ِ ] ( اِخ ) نام جایی است. ( منتهی الارب ). لیث گوید: موضعی است به بادیه و نام است محلی را که در زمستان و تابستان در آن گیاه روید بدون آب. ازهری گوید: موضعی است به بادیه. ( از معجم البلدان ).

فرهنگ فارسی

نام جایی است لیث گوید : موضعی است ببادیه و نام است محلی را که در زمستان و تابستان در آن گیاه روید بدون آب ازهری گوید : موضعی است ببادیه

پیشنهاد کاربران

بپرس