عذبه
لغت نامه دهخدا
- ذات العذبة ؛ موضعی است.( منتهی الارب ).
عذبة. [ ع َ ذَ ب َ ] ( ع اِ ) چغزلاوه.( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). ج ، عذبات. ( از اقرب الموارد ). || شمله دستار. || سر شراک. سربند کفش از دوال. || چابق تازیانه. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). رشته تازیانه. ( برهان قاطع ). گره تازیانه. ( مهذب الاسماء ) : همه را به اسماء و سیما بشناخت در زیر عذبه تعذیب جمعی را به دست باز داد. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 399 ). || سرزبان. ( مهذب الاسماء ). تیزی زبان. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). || سرشاخ درخت. ( مهذب الاسماء ). شاخ درخت. ( منتهی الارب ). ج ، عَذَب. || سرنیزه. || رشته ترازو. ( از مهذب الاسماء ). رشته ای که میان دسته ترازو یعنی شاهین ترازو بندند. ( برهان قاطع ). || دوال که بر گردن سگ افکنند. || طیلسان. ( مهذب الاسماء ).
عذبة. [ ع َ ب َ ] ( اِخ ) موضعی است که از بصره تا بدانجا دو شب راه است و در آن موضع آبهای خوش است و گویند چون آنجا را بکندند آثار زندگی انسان یافتند. ( از معجم البلدان ).
عذبة. [ ع َ ذِ ب َ ] ( ع اِ ) عَذَبة. چغزلاوه. || آنچه از طعام دور ریخته شود. آنچه از گندم برآید و دور کرده شود. ( منتهی الارب ) ( از قطرالمحیط ) ( از اقرب الموارد ). || خاشاک. ( قطرالمحیط ) ( اقرب الموارد ). خس و خاشاک. ( منتهی الارب ). || خاک ها که اطراف یک قطعه زمین مزروع را احاطه کند. ( از قطرالمحیط ). || چابق تازیانه. ( از منتهی الارب ).
فرهنگ فارسی
آنچه از طعام دور ریخته شود آنچه از گندم بر آید و دور کرده شود
فرهنگ معین
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید