( عذاة ) عذاة. [ ع َ ] ( ع اِ ) زمین خوش خاک ، دور از آب و از شوری و ناگواری.( از منتهی الارب ). عذیة. ( منتهی الارب ). زمین خوش که کشت را شاید. ( مهذب الاسماء ). ج ، عذوات. زمین خوش دوراز آب و دارای گیاه ناسازگار. ( از اقرب الموارد ).
