عدله

لغت نامه دهخدا

( عدلة ) عدلة. [ع َ ل َ ] ( ع ص ) مؤنث عدل و قد یؤنث. یقال رجل عدل و امراءة عدل و عدلة؛ زن داد دهنده. ( منتهی الارب ).

عدلة. [ ع َ دَ ل َ ] ( ع ص ، اِ ) شایستگان گواهی. ( منتهی الارب ). المزکّون للشهود. تزکیه شوندگان از شهود. ( قطرالمحیط ) ( از اقرب الموارد ). عُدَلة.

کسانی که شایسته برای شهادت دادن باشند
( صفت ) جمع عادل کسانی که شایسته شهادت در محضر قاضی و حاکم باشند .
مونث عدل

(عَ دَ لِ ) [ ع . عدلة ] (ص . ) جِ عادل ، کسانی که برای شهادت دادن شایسته باشند.

وقتی جمله مفهوم کلمه را برای کلمه میر ساند؛چه نیازی به مشکل کردن واستفاده از چند حروف همصدا دایم
مانند ذ_ظ_ز _ض باتشکر ( این میتواند یک تحول ) باشد .

هرآن چیزی که بر آن دلایل دلالت کند