عدالت ترمیمی روشی برای عدالت است که در آن یکی از پاسخ های مربوط به جرم، سازماندهی ملاقات بین قربانی و بزهکار، گاه با نمایندگان جامعه گسترده تر است. هدف این است که آنها تجربه خود را از آنچه اتفاق افتاده به اشتراک بگذارند، دربارهٔ اینکه چه کسی از این جنایت آسیب دیده است و چگونه، بحث کنند و برای آنچه مجرم می تواند برای ترمیم آسیب ناشی از جرم انجام دهد توافق کنند. این ممکن است شامل پرداخت پول داده شده از مجرم به قربانی، عذرخواهی و جبران خسارات دیگر و سایر اقدامات برای جبران خسارت به آسیب دیدگان و جلوگیری از آسیب رساندن مجرم در آینده باشد.
... [مشاهده متن کامل]
یک برنامه عدالت ترمیمی با هدف جلب مجرمان به بر عهده گرفتن مسئولیت اقدامات خود و درک صدمه ای که ایجاد کرده اند، به آنها فرصتی برای بازخرید و پشیمانی آن ها از ایجاد آسیب بیشتر می دهد. برای قربانیان، هدف این است که به آنها نقش فعالی در روند کار و کاهش احساس اضطراب و ناتوانی داشته باشد. عدالت ترمیمی براساس نظریه ای جایگزین روشهای سنتی عدالت پایه گذاری می شود که غالباً بر قصاص تمرکز می کنند. با این حال، برنامه های عدالت ترمیمی می توانند روش های سنتی را تکمیل کنند.
ارزیابی علمی عدالت ترمیمی مثبت است. بیشتر مطالعات نشان می دهد که این امر باعث می شود مجرمان کمتر جرم کنند. مطالعه ای در سال ۲۰۰۷ همچنین نشان داد که میزان رضایت مندی قربانیان و پاسخگویی مجرمان نسبت به روشهای سنتی اجرای عدالت بیشتر است. استفاده از آن از دهه ۱۹۹۰ رشد جهانی داشته است. عدالت ترمیمی الهام گرفته شده و بخشی از مطالعه گسترده تر شیوه های ترمیم است.
طبق نظر جان بریتوائیت، عدالت ترمیمی عبارت است از:
. . . روندی که در آن همه ذینفعانی که تحت تأثیر یک بی عدالتی قرار گرفته اند فرصت دارند دربارهٔ چگونگی تأثیر آنها بر بی عدالتی بحث کرده و تصمیم بگیرند که برای رفع آسیب ها چه باید کرد. در مورد جرم، عدالت ترمیمی این ایده را دارد که چون جرم آسیب می زند، عدالت باید التیام یابد. از این رو می توان گفت که گفتگو با کسانی که صدمه دیده اند و کسانی که آسیب رسانده اند باید در این روند اساسی باشد.
اگرچه ممکن است متخصصان حقوق در تسهیل روند عدالت ترمیمی نقش ثانوی داشته باشند، این شهروندان هستند که باید مسئولیت بهبودی دردهای ناشی از جرم را به عهده بگیرند. روند عدالت ترمیمی بدین ترتیب مسئولیت رسیدگی به جرم را منتقل می کند.
... [مشاهده متن کامل]
یک برنامه عدالت ترمیمی با هدف جلب مجرمان به بر عهده گرفتن مسئولیت اقدامات خود و درک صدمه ای که ایجاد کرده اند، به آنها فرصتی برای بازخرید و پشیمانی آن ها از ایجاد آسیب بیشتر می دهد. برای قربانیان، هدف این است که به آنها نقش فعالی در روند کار و کاهش احساس اضطراب و ناتوانی داشته باشد. عدالت ترمیمی براساس نظریه ای جایگزین روشهای سنتی عدالت پایه گذاری می شود که غالباً بر قصاص تمرکز می کنند. با این حال، برنامه های عدالت ترمیمی می توانند روش های سنتی را تکمیل کنند.
ارزیابی علمی عدالت ترمیمی مثبت است. بیشتر مطالعات نشان می دهد که این امر باعث می شود مجرمان کمتر جرم کنند. مطالعه ای در سال ۲۰۰۷ همچنین نشان داد که میزان رضایت مندی قربانیان و پاسخگویی مجرمان نسبت به روشهای سنتی اجرای عدالت بیشتر است. استفاده از آن از دهه ۱۹۹۰ رشد جهانی داشته است. عدالت ترمیمی الهام گرفته شده و بخشی از مطالعه گسترده تر شیوه های ترمیم است.
طبق نظر جان بریتوائیت، عدالت ترمیمی عبارت است از:
. . . روندی که در آن همه ذینفعانی که تحت تأثیر یک بی عدالتی قرار گرفته اند فرصت دارند دربارهٔ چگونگی تأثیر آنها بر بی عدالتی بحث کرده و تصمیم بگیرند که برای رفع آسیب ها چه باید کرد. در مورد جرم، عدالت ترمیمی این ایده را دارد که چون جرم آسیب می زند، عدالت باید التیام یابد. از این رو می توان گفت که گفتگو با کسانی که صدمه دیده اند و کسانی که آسیب رسانده اند باید در این روند اساسی باشد.
اگرچه ممکن است متخصصان حقوق در تسهیل روند عدالت ترمیمی نقش ثانوی داشته باشند، این شهروندان هستند که باید مسئولیت بهبودی دردهای ناشی از جرم را به عهده بگیرند. روند عدالت ترمیمی بدین ترتیب مسئولیت رسیدگی به جرم را منتقل می کند.
