عجن
لغت نامه دهخدا
عجن. [ ع َ ج َ ] ( ع مص ) فربه شدن اشتر. ( تاج المصادر ) ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). || آماسیدن میان فرج و دبر ناقه. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).
عجن. [ ع َ ج ِ ] ( ع ص ) شتر فربه پرگوشت. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). یقال بعیر عجن و ناقة عجنة. ( اقرب الموارد ).
عجن. [ ع ُ ج ُ ] ( ع اِ ) ج ِ عِجان. ( منتهی الارب ). رجوع به عجان شود. || ج ِ عجین. ( منتهی الارب ). رجوع به عجین شود.
فرهنگ فارسی
فرهنگ معین
فرهنگ عمید
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید