عتود
لغت نامه دهخدا
عتود. [ ع َت ْ تو ] ( اِخ ) کوهی است بین سیاله و ملل و گفته شده است کوهی است سیاه از جانب نقیع.
عتود. [ ع َت ْ وَ ] ( اِخ ) موضعی است به حجاز. عمرانی گوید [ ع َ / ع ِ ] روایت شده است و آبی است کنانه را.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید