عُتْبی، ابوالحسین عبدالله بن احمد ( ـ۳۷۲ق)
دولتمرد ایرانی، وزیر امیر نوح دوم سامانی . در جوانی وزارت یافت (پس از ۳۶۷ق) و نوح برای سپردن این منصب به وی با ابوالحسن سیمجور، امیرالامراء، مکاتبه کرد. ابوالحسن وی را شایسته وزارت ندانست و عتبی با شنیدن این خبر، کینۀ او را به دل گرفت و تیرگی روابط میان این دو از همان جا آغاز شد. پس از انتصاب به وزارت ، القاب و امتیازاتی به ابوالحسن سیمجور داد، اما در ۳۷۱ق، با نزدیکی به شاه ، موجب عزل ابوالحسن شد. ابوالحسن لشکری گردآورد، اما عتبی عذر خواست و طغیان را فرونشاند. درپی شکست سپاه سامانی از آل بویه در ۳۷۱ق، خود به ناگزیر امور نظامی را در دست گرفت. سرانجام ابوالحسن سیمجور در توطئه ای با فائق خاصه ، عتبی را به دست غلامان درباری کشت . منابع از حسن رأی و کفایت و درایت عتبی خبر داده اند. برخی وی را آخرین وزیر صاحب تدبیر این سلسله دانسته و وی را بخشنده و صاحب فضل و کرامت توصیف کرده اند. کسایی مروزی و ابوطالب مأمونی ، شاعران معاصر وی ، پیوسته از عُتْبی به نیکی یاد کرده اند.
دولتمرد ایرانی، وزیر امیر نوح دوم سامانی . در جوانی وزارت یافت (پس از ۳۶۷ق) و نوح برای سپردن این منصب به وی با ابوالحسن سیمجور، امیرالامراء، مکاتبه کرد. ابوالحسن وی را شایسته وزارت ندانست و عتبی با شنیدن این خبر، کینۀ او را به دل گرفت و تیرگی روابط میان این دو از همان جا آغاز شد. پس از انتصاب به وزارت ، القاب و امتیازاتی به ابوالحسن سیمجور داد، اما در ۳۷۱ق، با نزدیکی به شاه ، موجب عزل ابوالحسن شد. ابوالحسن لشکری گردآورد، اما عتبی عذر خواست و طغیان را فرونشاند. درپی شکست سپاه سامانی از آل بویه در ۳۷۱ق، خود به ناگزیر امور نظامی را در دست گرفت. سرانجام ابوالحسن سیمجور در توطئه ای با فائق خاصه ، عتبی را به دست غلامان درباری کشت . منابع از حسن رأی و کفایت و درایت عتبی خبر داده اند. برخی وی را آخرین وزیر صاحب تدبیر این سلسله دانسته و وی را بخشنده و صاحب فضل و کرامت توصیف کرده اند. کسایی مروزی و ابوطالب مأمونی ، شاعران معاصر وی ، پیوسته از عُتْبی به نیکی یاد کرده اند.