عَبدُه بروجردی، محمّد (بروجرد ۱۲۵۸ـ قم ۱۳۴۶ش)
عَبدُه بروجردی، محمّد
حقوق دان ایرانی. فرزند شیخ ملاحسین بروجردی بود. از کودکی به فراگیری فقه و علوم معقول و منقول پرداخت. در کودکی پدرش را از دست داد و در ۱۶سالگی پای پیاده به تهران آمد و تحت حمایت آقا سید ریحان الله، که از مجتهدین معروف عصر خود بود، قرار گرفت و ادامه تحصیل داد. از محضر اساتیدی همچون میرزا حسن آشتیانی، میرزا هاشم اشکِوَری و شیخ حسین ناظرزاده استفاده برد و در اصول فقه، ادبیات عرب، حکمت، و منطق تبحر یافت. در ۲۱سالگی به درجۀ اجتهاد نایل آمد. سپس به تدریس روی آورد. پس از مدتی، مدرسۀ آلمانی «ایران و آلمان» در تهران گشایش یافت و او به تدریس زبان و ادبیات عرب در این مدرسه پرداخت. طی این مدت دو کتاب در حوزۀ صرف و نحو عربی نوشت و در همان جا زبان آلمانی را آموخت و زبان فرانسه را نیز با شرکت در دوره های شبانۀ مدرسۀ آلیانس فراگرفت. در ۱۳۳۱ق از مدرسۀ آلمانی کناره گیری کرد و در وزارت عدلیه آغاز به کار کرد. چند سال بعد مدعی العموم استیناف شد و تا زمان انحلال عدلیه و تشکیل دادگستری نوین، در این سمت باقی ماند. از سوی علی اکبر خان داور (بانی دادگستری نوین) به تصدی ریاست دادگاه انتظامی قضات دادگستری برگزیده شد. در دوران بازنشستگی نیز تا پایان عمر مدرس دانشکدۀ الهیات دانشگاه تهران بود و عمدتاً دروس اصول فقه و معارف اسلامی را تدریس می کرد. ازجمله شاگردان او می توان به محمود شهابی اشاره کرد که پس از کناره گیری وی و به توصیه اش، تدریس درس های او را برعهده گرفت. عمدۀ آثار تألیفی او عبارت اند از: حقوق مدنی؛ شرح قانون مدنی؛ کلیات حقوق اسلامی؛ اصول و رویۀ قضایی مستخرجه از آرای دیوان عالی تمیز؛ صرف و نحو عربی؛ اصول قضایی، جزایی، دیوان عالی کشور.
عَبدُه بروجردی، محمّد
حقوق دان ایرانی. فرزند شیخ ملاحسین بروجردی بود. از کودکی به فراگیری فقه و علوم معقول و منقول پرداخت. در کودکی پدرش را از دست داد و در ۱۶سالگی پای پیاده به تهران آمد و تحت حمایت آقا سید ریحان الله، که از مجتهدین معروف عصر خود بود، قرار گرفت و ادامه تحصیل داد. از محضر اساتیدی همچون میرزا حسن آشتیانی، میرزا هاشم اشکِوَری و شیخ حسین ناظرزاده استفاده برد و در اصول فقه، ادبیات عرب، حکمت، و منطق تبحر یافت. در ۲۱سالگی به درجۀ اجتهاد نایل آمد. سپس به تدریس روی آورد. پس از مدتی، مدرسۀ آلمانی «ایران و آلمان» در تهران گشایش یافت و او به تدریس زبان و ادبیات عرب در این مدرسه پرداخت. طی این مدت دو کتاب در حوزۀ صرف و نحو عربی نوشت و در همان جا زبان آلمانی را آموخت و زبان فرانسه را نیز با شرکت در دوره های شبانۀ مدرسۀ آلیانس فراگرفت. در ۱۳۳۱ق از مدرسۀ آلمانی کناره گیری کرد و در وزارت عدلیه آغاز به کار کرد. چند سال بعد مدعی العموم استیناف شد و تا زمان انحلال عدلیه و تشکیل دادگستری نوین، در این سمت باقی ماند. از سوی علی اکبر خان داور (بانی دادگستری نوین) به تصدی ریاست دادگاه انتظامی قضات دادگستری برگزیده شد. در دوران بازنشستگی نیز تا پایان عمر مدرس دانشکدۀ الهیات دانشگاه تهران بود و عمدتاً دروس اصول فقه و معارف اسلامی را تدریس می کرد. ازجمله شاگردان او می توان به محمود شهابی اشاره کرد که پس از کناره گیری وی و به توصیه اش، تدریس درس های او را برعهده گرفت. عمدۀ آثار تألیفی او عبارت اند از: حقوق مدنی؛ شرح قانون مدنی؛ کلیات حقوق اسلامی؛ اصول و رویۀ قضایی مستخرجه از آرای دیوان عالی تمیز؛ صرف و نحو عربی؛ اصول قضایی، جزایی، دیوان عالی کشور.