امیر سراج الدین عبدالوهاب تبریزی عالم، عارف، فقیه و شیخ الاسلام، در علوم ظاهر و باطن وحید روزگار بوده و از علمای برجسته شیعه در سده ۹ هجری قمری بود.
وی جد شاخه ای از سادات طباطبایی آذربایجان است که به سادات عبدالوهابیه مشهورند. وی از نوادگان ابراهیم طباطبا است. گروهی از سادات از نسل ابراهیم طباطبا، به زواره اصفهان کوچ کردند. البته در این که کدام یک از اعقاب وی، اولین بار به ایران آمدند اختلاف است و در اکثر منابع تأکید شده است که احمدالرئیس الطائفه ( به قولی ملقب به فتوح الدین، به قولی ملقب به احمدالاکبر باصفهان، به قولی ملقب به احمدالشاعر و به قولی ملقب به ابن الخزاعیه ) مدتی در اصفهان زندگی کرده و جد اعلای سادات طباطبایی ایران است، ولی در این شکی نیست که ابوعبدالله احمدالشاعر ( به قولی احمدالاصفهانی و به قولی ملقب به فتوح الدین ) ابن ابی جعفر محمدالاصغر در اصفهان زندگی می کرد. سیدعمادالدین ( به قولی سیدعمادالدین علی، به قولی علی عمادالدین، به قولی سیدعماد و به قولی سیدعمادالدین کبیر ) از نوادگان ابوعبدالله احمدالشاعر جد اعلای سادات طباطبایی آذربایجان است و امیرعبدالغفار پدر امیر عبدالوهاب تبریزی، از نوادگان وی، پایه گذار سلسله سادات طباطبایی آذربایجان است. وی، افزون بر توانایی در علوم عقلی و نقلی، در علوم غریبه نیز مهارت داشت. او از اصفهان به زواره رفته بود، پس از مدت ها سیر و سفر و دانش اندوزی، به دعوت اوزون حسن آق قویونلو، به آذربایجان رفت و در شهر تبریز اقامت گزید. اوزون حسن به دلیل توانایی های علمی و نفوذ اجتماعی و سیاسی امیرعبدالغفار، او را به امر قضاوت حکم داد و امیرعبدالغفار زمام امور دینی، شرعی و قضایی گسترده منطقه ای را در اختیار گرفت و از این راه، آموزه های قرآن و عترتِ پیامبر اسلام را گسترش داد.
... [مشاهده متن کامل]
امیر عبدالوهاب که تا آن زمان در سرقند بود پس از چندی از طرف پدرش به آذربایجان احضار شد و وقتی امیرعبدالوهاب به تبریز رسید، پدرش از دنیا رفته بود و این در سال ۸۷۷ هجری قمری اتفاق افتاد. امیرعبدالوهاب طباطبایی، در مدت زمام داری سلسله آق قویونلو و شاه اساعیل صفوی شیخ الاسلام بود. در سال ۹۲۰ هجری قمری پس از جنگ چالدران از طرف شاه اسماعیل به عنوان ایلچی نزد سلطان سلیم رفت و هر چند ابتدا سلطان سلیم مقدم وی و همراهانش را گرامی داشت ولی پس از چند روز که گزارش هایی مبنی بر نقش برجسته او در استقامت مردم تبریز و عدم اعتنایی او به نامه خودش را دریافت کرد، دستور داد تا ایشان را زندانی کنند و امیرعبدالوهاب در سال ۹۲۷ هجری قمری در زندان سلطان سلیم درگذشت و در جوار مقبره ابوایوب انصاری واقع در مسجد ایوب سلطان استانبول ترکیه دفن گردید.
وی جد شاخه ای از سادات طباطبایی آذربایجان است که به سادات عبدالوهابیه مشهورند. وی از نوادگان ابراهیم طباطبا است. گروهی از سادات از نسل ابراهیم طباطبا، به زواره اصفهان کوچ کردند. البته در این که کدام یک از اعقاب وی، اولین بار به ایران آمدند اختلاف است و در اکثر منابع تأکید شده است که احمدالرئیس الطائفه ( به قولی ملقب به فتوح الدین، به قولی ملقب به احمدالاکبر باصفهان، به قولی ملقب به احمدالشاعر و به قولی ملقب به ابن الخزاعیه ) مدتی در اصفهان زندگی کرده و جد اعلای سادات طباطبایی ایران است، ولی در این شکی نیست که ابوعبدالله احمدالشاعر ( به قولی احمدالاصفهانی و به قولی ملقب به فتوح الدین ) ابن ابی جعفر محمدالاصغر در اصفهان زندگی می کرد. سیدعمادالدین ( به قولی سیدعمادالدین علی، به قولی علی عمادالدین، به قولی سیدعماد و به قولی سیدعمادالدین کبیر ) از نوادگان ابوعبدالله احمدالشاعر جد اعلای سادات طباطبایی آذربایجان است و امیرعبدالغفار پدر امیر عبدالوهاب تبریزی، از نوادگان وی، پایه گذار سلسله سادات طباطبایی آذربایجان است. وی، افزون بر توانایی در علوم عقلی و نقلی، در علوم غریبه نیز مهارت داشت. او از اصفهان به زواره رفته بود، پس از مدت ها سیر و سفر و دانش اندوزی، به دعوت اوزون حسن آق قویونلو، به آذربایجان رفت و در شهر تبریز اقامت گزید. اوزون حسن به دلیل توانایی های علمی و نفوذ اجتماعی و سیاسی امیرعبدالغفار، او را به امر قضاوت حکم داد و امیرعبدالغفار زمام امور دینی، شرعی و قضایی گسترده منطقه ای را در اختیار گرفت و از این راه، آموزه های قرآن و عترتِ پیامبر اسلام را گسترش داد.
... [مشاهده متن کامل]
امیر عبدالوهاب که تا آن زمان در سرقند بود پس از چندی از طرف پدرش به آذربایجان احضار شد و وقتی امیرعبدالوهاب به تبریز رسید، پدرش از دنیا رفته بود و این در سال ۸۷۷ هجری قمری اتفاق افتاد. امیرعبدالوهاب طباطبایی، در مدت زمام داری سلسله آق قویونلو و شاه اساعیل صفوی شیخ الاسلام بود. در سال ۹۲۰ هجری قمری پس از جنگ چالدران از طرف شاه اسماعیل به عنوان ایلچی نزد سلطان سلیم رفت و هر چند ابتدا سلطان سلیم مقدم وی و همراهانش را گرامی داشت ولی پس از چند روز که گزارش هایی مبنی بر نقش برجسته او در استقامت مردم تبریز و عدم اعتنایی او به نامه خودش را دریافت کرد، دستور داد تا ایشان را زندانی کنند و امیرعبدالوهاب در سال ۹۲۷ هجری قمری در زندان سلطان سلیم درگذشت و در جوار مقبره ابوایوب انصاری واقع در مسجد ایوب سلطان استانبول ترکیه دفن گردید.
