عبدالوهاب البیاتی

[ویکی اهل البیت] عبدالوهاب البیّاتی در سال ۱۹۲۶م در بغداد متولد شد و در اگوست ۱۹۹۹ چشم از جهان فروبست. او یکی از شاعران نوگرای عرب و عراقی است.
تحصیلات دانشگاهی خود را در بغداد در دانشسرای عالی به پایان رساند.
اشعار وی دارای مضامین انسان دوستانه و ظلم ستیز است و در نگاه و زبان شعری اش اساطیر جای شایسته ای دارند. البیاتی به خاطر آوارگی، مهاجرت و تبعید همیشه در سفر بوده و این سفر و گذار در شعرهای او بازتاب یافته است. شعرهای او در گذار از سرزمین ها است که ویژگی های ذهنی و زبانی خود را می یابد.
«او تجربه شاعر را سفر در اعماق حیات و گسستن از اقلیمی و پیوستن به اقلیمی دیگر می داند. دورنمای شعر او در تحلیل نهایی، سفر کردن و کوچ است. این سفر پایانی ندارد، چرا که زندگی و تکامل پایانی ندارد».
بسان سایر شاعران نوگرای عرب، او تحت تأثیر شعرای اروپایی و امریکایی و شاعرانی مانند «ناظم حکمت»، «آراگون»، «پابلو نرودا» و «تی.اس.الیوت» قرار داشت.
بعضی از اشعار او نظیر «بازار روستا» متأثر از مکتب تصویرگرایان بود و بعد از آشنایی با الیوت از آنها فاصله گرفت. «البیّاتی، قبل از آن که از تصویرگرایان فاصله بگیرد، با الیوت دیدار می کند». او دوستی عمیقی با نزار قبانی، محمد فیتوری، بدر شاکر السیاب، فالح البیاتی، محمود درویش و بلند الحیدری داشت.
اشعار او به زبانهای روسی، انگلیسی، فرانسوی، آلمانی، اسپانیایی، چینی و یوگسلاوی برگردانده شده است؛ آهنگساز روسی «اسپنسکی» با اقتباس از شعر ۲۰ قصیده در وین وی، برگرفته از کتاب کلمه هایی که نمی میرند آهنگی ساخت و به رهبری موسیقدان بزرگ شوستاکویچ و به همراهی اوسپنسکی به اجرا درآمد».
البیّاتی بیست و هفت مجموعه شعر و یک نمایشنامه دارد.