عبدالله فراهانی معروف به میرزا عبدالله ( ۱۲۲۲ خورشیدی، فراهان – ۱۲۹۷ خورشیدی ) ، استاد برجستهٔ موسیقی ایرانی و نوازندهٔ سرشناس سه تار و تار بود. او از چهره های اثرگذار در موسیقی ایرانی بود و ردیف موسیقی ایرانی را به نظم درآورد. میرزا عبدالله، فرزند علی اکبر فراهانی، نوازندهٔ تار دوران ناصرالدین شاه و نیز پدر احمد عبادی نوازندهٔ بزرگ سه تار بود. همچنین هوشنگ سیحون معمار برجسته ایرانی نوه دختری وی است.
... [مشاهده متن کامل]
میرزا عبدالله، دومین فرزند علی اکبر فراهانی ( بعد از میرزا حسن ) بود و در سال ۱۲۲۲ خورشیدی ( ۱۲۶۱ قمری ) در فراهان زاده شد. وی نخستین آموزش های خود را نزد برادر بزرگترش میرزا حسن گذراند و پس از آن نزد پسر عمو و ناپدری اش آقا غلامحسین فراهانی آموزش های خود را تکمیل کرد و به برادر کوچک تر خود آقا حسینقلی فراهانی هم آموخت.
از شاگردان او می توان مهدی قلی هدایت، فرصت شیرازی، ابوالحسن صبا، حسین هنگ آفرین، سید حسین خلیفه، مهدی خان صلحی، اسماعیل قهرمانی، سید مهدی دبیری، محمد ایرانی مجرد و فرزندش احمد عبادی را نام برد.
وی با تجدید نظر در دستگاه های دوازده گانه موسیقی ملی ایران و ادغام بعضی از آن ها با هم، هفت دستگاه کامل و مجزا پدیدآورد که این هفت دستگاه را سه تن از شاگردانش به نام های میرزا نصیر، فرصت شیرازی و مهدی قلی هدایت طی هفت سال نت نویسی کردند.
میرزا عبدالله در تهران در محله امامزاده یحیی کلاس درسی ترتیب داد که جوانان و متجددین دورش جمع شدند؛ ولی بر اثر تحریکات، مخالفان به خانه اش ریختند و با شکستن وسایل تعلیم بساط درسش را تعطیل کردند. با این حال تا دم مرگ دست از تعلیم نکشید و دربستر بیماری با سه تار قطعاتی به عنوان یادگار به شاگردان برجسته خود تعلیم می داد.
ابتکار ساختن برخی قطعات ضربی از اوست که در قطعات مجلسی توأم با آواز پس از اجرای چند گوشه، برای تنوع قطعه ضربی می نواخت. مضراب ریز و تک مضراب ها در ساز او در تعادل و جملات موسیقی او منظم است و در همراهی با آواز پس از آن که خواننده بیتی را خاتمه می دهد، او خود گوشه جدیدی را شروع کرده است و خواننده را هدایت می کند. در حفظ وزن قطعه دقیق بوده و غالباً نوازندگی خود را با قطعه تند رنگ مانندی پایان می داد. رنگ های او متنوع است و با آنکه آثار ضبط شده از او مربوط به حدود ۶۵ سالگی بوده ولی پنجهٔ او روان و قطعات را راحت اجرا کرده است.
... [مشاهده متن کامل]
میرزا عبدالله، دومین فرزند علی اکبر فراهانی ( بعد از میرزا حسن ) بود و در سال ۱۲۲۲ خورشیدی ( ۱۲۶۱ قمری ) در فراهان زاده شد. وی نخستین آموزش های خود را نزد برادر بزرگترش میرزا حسن گذراند و پس از آن نزد پسر عمو و ناپدری اش آقا غلامحسین فراهانی آموزش های خود را تکمیل کرد و به برادر کوچک تر خود آقا حسینقلی فراهانی هم آموخت.
از شاگردان او می توان مهدی قلی هدایت، فرصت شیرازی، ابوالحسن صبا، حسین هنگ آفرین، سید حسین خلیفه، مهدی خان صلحی، اسماعیل قهرمانی، سید مهدی دبیری، محمد ایرانی مجرد و فرزندش احمد عبادی را نام برد.
وی با تجدید نظر در دستگاه های دوازده گانه موسیقی ملی ایران و ادغام بعضی از آن ها با هم، هفت دستگاه کامل و مجزا پدیدآورد که این هفت دستگاه را سه تن از شاگردانش به نام های میرزا نصیر، فرصت شیرازی و مهدی قلی هدایت طی هفت سال نت نویسی کردند.
میرزا عبدالله در تهران در محله امامزاده یحیی کلاس درسی ترتیب داد که جوانان و متجددین دورش جمع شدند؛ ولی بر اثر تحریکات، مخالفان به خانه اش ریختند و با شکستن وسایل تعلیم بساط درسش را تعطیل کردند. با این حال تا دم مرگ دست از تعلیم نکشید و دربستر بیماری با سه تار قطعاتی به عنوان یادگار به شاگردان برجسته خود تعلیم می داد.
ابتکار ساختن برخی قطعات ضربی از اوست که در قطعات مجلسی توأم با آواز پس از اجرای چند گوشه، برای تنوع قطعه ضربی می نواخت. مضراب ریز و تک مضراب ها در ساز او در تعادل و جملات موسیقی او منظم است و در همراهی با آواز پس از آن که خواننده بیتی را خاتمه می دهد، او خود گوشه جدیدی را شروع کرده است و خواننده را هدایت می کند. در حفظ وزن قطعه دقیق بوده و غالباً نوازندگی خود را با قطعه تند رنگ مانندی پایان می داد. رنگ های او متنوع است و با آنکه آثار ضبط شده از او مربوط به حدود ۶۵ سالگی بوده ولی پنجهٔ او روان و قطعات را راحت اجرا کرده است.
